Άπληστοι και ψυχοπαθείς.

13 Απρ 2014 από lk

Άπληστοι και ψυχοπαθείς.                                                              

Έχουμε χάσει πια κάθε μέτρο του «καλού κ’ αγαθού» των αρχαίων προγόνων μας, δηλαδή το μέτρο του ωραίου και του ηθικού της ζωής μας.

Το χρήμα, ως υπέρτατο αγαθό του αμερικανικού τρόπου ζωής [Americanwayoflife] μοιάζει να εκτοπίζει τις ουσιαστικές αξίες της ανθρώπινης υπόστασής μας.  Εξουθενωτικά ωράρια εργασίας, όπως συνηθίζονται στις ΗΠΑ, γίνονται και σε εμάς αποδεκτά για το χρήμα.  Όσο περισσότερα τα λεφτά τόσο καλύτερα. Για να μπορούμε να αγοράσουμε, το πανάκριβο αυτοκίνητο των 300 χλμ/ώρα, που ονειρευόμαστε και ας  κινούμαστε με αυτό σε μποτιλιαρισμένους μόνο δρόμους.  Για ένα σπίτι με πισίνα, η συντήρηση της οποίας είναι εφιαλτική και ας κολυμπάμε μέσα στα χημικά  αντί στην πανέμορφη Ελληνική θάλασσα.  Για ένα πανάκριβο ρολόϊ και ας μην δείχνει σωστά την ώρα, όπως τα πάμφθηνα των 4 € ή για σινιέ παπούτσια και ας υπάρχουν άλλα 8Ο  φορές φτηνότερα.

Και ως εδώ καλά, όμως για το χρήμα χάθηκε η ηθική και ο ανθρωπισμός.

Αναπτύχτηκαν έτσι οι πάμπλουτοι της εποχής μας.  Άνθρωποι άρρωστοι για τους οποίους το χρήμα πάση θυσία και με κάθε θεμιτό ή ανήθικο μέσο, είναι το υπέρτατο αγαθό.  Άπληστοι και ψυχοπαθείς πρέπει να είναι αυτοί οι πάμπλουτοι (και ισχυροί;)  της Γης.

Η σκηνοθέτις του Ινδικού ντοκιμαντέρ «Κεριά στον άνεμο», η κα KavitaBahl, στην ταινία της, που προβλήθηκε στο 16^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, λέει  :  «Μερικοί είναι τόσο φτωχοί, κι όμως δεν δέχονται να πάρουν κάτι που δεν τους ανήκει, ενώ άλλοι που είναι πλούσιοι και έχουν τα πάντα, δεν διστάζουν να αρπάζουν συνεχώς και να γεμίζουν τα σεντούκια τους.»

Ένα απόφθεγμα από τα βιώματά της στις Ινδίες, όπου οι πάμφτωχοι αγρότες αυτοκτονούν και οι γυναίκες τους απελπισμένες αγωνίζονται να θρέψουν τα παιδιά τους και να επιβιώσουν μετά τη συμφορά που τους δημιούργησαν οι μεταλλαγμένοι σπόροι. Σπόροι μιας χρήσης που πρέπει να αγοράζονται κάθε χρόνο από μια και μοναδική εταιρεία, την Μοσάντο.  Έτσι θησαυρίζει η εταιρεία αυτή, η οποία προωθείται από τους ισχυρούς της Παγκοσμιοποίησης για να υποδουλώσουν  μέσω της τροφής, τους Λαούς, με τις ευλογίες Ευρωπαίων πολιτικών συνεργατών τους.   Το ερώτημα βέβαια κάθε απολύτως λογικού ανθρώπου, που είναι: «Γιατί όλα αυτά;» θα μένει αναπάντητο για τους λάτρεις του χρήματος, αφού οι ενέργειές τους δεν έχουν  σχέση με τη λογική.

Η κοινή λογική μάς λέει πως είμαστε περαστικοί από τη Γη και πως κανείς δεν μπορεί να έχει περισσότερα από τους άλλους στα ουσιαστικά πράγματα, που είναι: Το φαγητό, το σεξ, η υγεία και οι μικροαπολαύσεις της ζωής (ασφάλεια, παιχνίδι, μπάνια, συντροφιά, μεγάλωμα παιδιών, θαλπωρή σπιτικού).

Γι αυτό κανείς δεν θα έπρεπε να σπαταλάει τη ζωή του σωρεύοντας περισσότερο χρήμα από όσα χρειάζονται οι παραπάνω απλές, αλλά ουσιαστικές απολαύσεις, ούτε να διακινδυνεύει τα πάντα για να αναρριχηθεί σε αξιώματα, που τελικά και πάλι μόνο σπατάλη ζωής και άχρηστο πλούτο προσφέρουν.  Γιατί τόσο η εξουσία όσο και η ισχύς, καταλήγουν και πάλι στον υπέρμετρο άχρηστο πλούτο.

Και όμως οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι αγωνίζονται με κάθε τρόπο μια ολόκληρη ζωή για τη συσσώρευση πλούτου.  Χρήματα δηλαδή, όσο περισσότερα γίνεται, για να αγοράσουν άχρηστα πράγματα. Τα περισσότερα, όχι επειδή τα χρειάζονται, αλλά για να τα δει ο διπλανός τους, ο γείτονας, ο συνάνθρωπος, ο περαστικός και μάλιστα χωρίς κανένα όριο.

Όμως και οι επιχειρηματίες στην προσπάθεια μεγιστοποίησης του κέρδους, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο. Αδιαφορούν για την υγεία των συνανθρώπων τους και οδηγούνται σε απίστευτες ακόμα και κωμικοτραγικές ενέργειες, όπως πχ η βαφή άσπρων αυγών σε μπεζ για να τα πουλήσουν καλύτερα.

Οι πλούσιοι αυτοί που … «έχουν τα πάντα, αλλά δεν διστάζουν να αρπάζουν συνεχώς και να γεμίζουν τα σεντούκια τους.» κατά την KavitaBahl, είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι ως άνθρωποι άρρωστοι, ψυχοπαθείς.  Όποιος είχε την ευκαιρία να τους ζήσει από κοντά, εύκολα το διαπιστώνει.

Οι πολύ πλούσιοι από αυτούς κλείνονται σε γκέτο, με φρουρούς γύρω – γύρω σαν τους φυλακισμένους, δεν τολμούν να πάνε στο περίπτερο για να διαλέξουν την εφημερίδα τους, ούτε μπορούν να κάνουν μια βολτίτσα στην αγορά.

Συχνάζουν σε πανάκριβα εστιατόρια, όπου σερβίρουν μαυροντυμένα γκαρσόνια με μια πετσέτα κρεμασμένη στον αγκώνα, πίνουν σαμπάνιες και τρώνε τυποποιημένα φαγητά της κεντρικής Ευρώπης, για λόγους prestige.  Χάνουν έτσι την απόλαυση που προσφέρει ένα ταβερνάκι με το ουζάκι και τα φρέσκα ψαράκια στην αμμουδιά  δίπλα στη θάλασσα.

Στερούνται την ευχαρίστηση της οδήγησης, ενώ περιμένουν μέσα στο αυτοκίνητο και δεν βγαίνουν, αν δεν τρέξει ο οδηγός γύρω από το όχημα για να τους ανοίξει την πόρτα.  Δηλώνουν έτσι τη σπουδαιότητά τους στους γύρω, που τους βλέπουν με θαυμασμό.

Και γιατί όλα αυτά;  Για να δείξουν στους άλλους πόσο σπουδαίοι είναι, ενώ όσοι δεν έχουν πολλά λεφτά, ζηλεύουν τους πλούσιους, πιστεύοντας ότι το χρήμα που δεν έχουν οι ίδιοι είναι το παν.

Σε πρόσφατο περιοδικό (Spiegel) αναφέρεται η περίπτωση του Sebastian Küpers, που  από παιδί ονειρευόταν ένα Porsche. Τελικά αποφάσισε να νοικιάσει ένα και ταξίδεψε με αυτό για μερικές μέρες. Το αυτοκίνητο έχασε έτσι την αίγλη του απλησίαστου και έπαψε να τον ενδιαφέρει πλέον.

Αναφέρθηκαν επίσης οι περιπτώσεις του manager Rene Obermann και του πολιτικού  Sigmar Gabriel που κάποια στιγμή αποφάσισαν πως η οικογένειά τους και οι φίλοι τους αξίζουν περισσότερο από τη σπατάλη της ζωής τους για εταιρείες και καριέρες.

Ίσως γι’ αυτό η ανεργία που αποκλείει τους νέους μας από την παραγωγική εργασία στην καλύτερη περίοδο της επαγγελματικής ηλικίας να έχει και ένα καλό.  Την απεξάρτηση της νεολαίας μας από το χρήμα και την διαπίστωση ότι η καλή παρέα, η βόλτα με φίλους ή οι φιλοσοφικές αναζητήσεις έχουν την αξία τους.

Άλλωστε η ανοησία της σπατάλης χρόνου ζωής για έναν υπέρμετρο πλούτο, έχει αρχίσει να προβληματίζει πλέον κάποιους σκεπτόμενους συνανθρώπους μας.