Ατυχήματα

6 Νοέ 2020 από lk

Τα ατυχήματα στην Ελλαδα.

Πολλοί ξένοι όταν κυκλοφορήσουν με ΙΧ στην Αθήνα αλλά και στην επαρχία, συνήθως ως συνεπιβάτες, αναρωτιούνται γιατί όλοι εμείς οι Έλληνες τρέχουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, όταν οδηγούμε στις πόλεις ή ακόμα και σε δρόμους χωρίς καλή ορατότητα.

Θυμήθηκα πρόσφατα έναν Ιάπωνα, εταιρικό φίλο από την εποχή που εργαζόμουν στην Mazda, που μου έθετε κάθε φορά αυτό το ερώτημα. Τον θυμήθηκα προχθές, χαζεύοντας ένα τρακάρισμα από τα πολλά που κάθε τόσο γίνονται στην κεντρική διασταύρωση εδώ κοντά στο σπίτι μας. Εδώ κάθε τόσο γίνεται κάποιο ατύχημα, από τους … βιαστικούς που δεν εννοούν να περιμένουν στην πολυσύχναστη 6πλή διασταύρωση της γειτονιάς μας. Αλλά και γενικότερα είναι απίστευτο το πόσο γκαζώνουν οι περισσότεροι από το ένα φανάρι ως το άλλο. Γκαζώνουν για να ξανασταματήσουν αμέσως μετά, φρενάροντας έντονα στο επόμενο φανάρι που συνήθως υπάρχει 300 μέτρα πιο κάτω.

Δεν ήξερα λοιπόν τι να πω στον Ιάπωνα φίλο, που στη χώρα του, σε δρόμους με 2 φορές από 4 διαζώματα, όταν ανάψει πράσινο, ακούς μόνο ένα ελαφρύ θρόϊσμα, τόσο ήρεμα ξεκινούν εκεί, επειδή προσπαθούν να εξοικονομούν βενζίνη, να μην επιβαρύνουν με θόρυβο τους γύρω ή το περιβάλλον τους με περισσότερα καυσαέρια από αναπόφευκτο. Σε εμάς βέβαια αυτά είναι “θεωρίες” για μικρά παιδιά του Δημοτικού, έλεγε ένας φίλος.

Και όμως θυμάμαι μια εκπομπή στην TV της Γερμανίας, όπου κάποιος συγκοινωνιολόγος έλεγε, ότι αυτός προτιμάει να κάνει την εκπομπή του για τους οδηγούς γύρω στις 7 – 8 το βράδυ, ώστε να την βλέπουν και παιδιά. Και τότε απευθύνεται και σε αυτά, γιατί όπως έλεγε, δεν υπάρχει πιο πιεστικό άτομο από ένα παιδί, που του είπαν να προσέχει έναν μεγάλο για να μην κάνει παρατυπίες. Δεν υπάρχει περίπτωση ένα τέτοιο παιδάκι να αφήσει χωρίς έντονες παρατηρήσεις τον πατέρα του, αν το βρει να παρατυπεί. Έγκειται βέβαια και στον γονιό, το πώς θα αντιδράσει σε κάτι τέτοιο. Σίγουρα ο σωστός πατέρας ή μητέρα θα το δει θετικά.

Σε εμάς λοιπόν ένα μικρό τρακαρισματάκι κάθε τόσο δεν θεωρείται κάτι σπουδαίο. Για δείτε πόσες επισκευές έχει ο φανοποιός της γειτονιάς σας ! Ένας ξάδελφός μου, με τον οποίο συγκατοικούσαμε (Θεός συγχωρέσ’ τον σήμερα) μου έλεγε, όταν τον παρατηρούσα για τα συχνά τρακαρισματάκια στο ΙΧ του: “Έχω υπολογίσει ότι όταν οδηγάω έτσι κερδίζω πολύτιμο χρόνο, απαραίτητο στις δουλειές μου” !

Θυμάμαι δε – και το έχω ξαναγράψει – έναν φίλο στη Μυτιλήνη, που με πέρασε εντελώς επικίνδυνα πάνω σε στροφή επαρχιακού δρόμου με μεγάλη κίνηση. Τον αντάμωσα λίγο μετά στο καφενείο όπου καθόταν μόνος του περιμένοντας παρέα. Τον ρώτησα λοιπόν, γιατί τέτοια βιασύνη πριν λίγο, αφού πήγαινε μόνο για να “αράξει στον καφενέ” (όπως το λένε εκεί στα μυτιληνιά). Και μου απάντησε: Δεν μπορώ μωρέ να βλέπω άλλον μπροστά μου !!

Διαβάζω δε ότι μόνο τον περασμένο Ιανουάριο του 2020 είχαμε στην Ελλάδα 788 ατυχήματα με τραυματίες και νεκρούς, αυξημένα κατά 16,6% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2019. Τόσο καλά λοιπόν τα πάμε με τις βιασύνες μας.

Έχω ενοχληθεί μάλιστα πολύ, όταν πηγαίνοντας κάπου εδώ στη γειτονιά ή επιστρέφοντας στο σπίτι, οπότε συνηθίζω να κινούμαι με 50 περίπου χλμ/ώρα, όσο δηλαδή είναι και το επιτρεπτό όριο, και πίσω μου κολλάνε κάποιοι, εκνευρίζονται που δεν τρέχω περισσότερο και κορνάρουν ενίοτε νευριασμένοι. Καμιά φορά λένε και κάποιο σχόλιο περί αδυναμίας για ταχύτερη οδήγηση, κι ας είχα μια ζωή εμπειρίες με τα ράλι, που θα άφηνα τους περισσότερους πολύ πίσω μου αν παραβγαίναμε.

Οι νέοι μας τώρα, με υπαιτιότητα και των Αρχών, παραβγαίνουν τις νύχτες στην Βουλιαγμένης δημιουργώντας ατυχήματα, για να δείξουν στην παρέα πόσο καλοί οδηγοί είναι. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί δεν δημιουργεί η πολιτεία έναν χώρο, δρόμο, παλιό αεροδρόμιο κλπ. όπου οι νεαροί, οδηγάρες μας, θα μπορούσαν να δοκιμάζουν τις ικανότητές τους, κάτω από τα άγρυπνα μάτια της τροχαίας, αντί αυτή να περιορίζεται σε πρόστιμα και απαγορεύσεις. Στην Γερμανία υπήρχε παλαιότερα (δεν ξέρω αν εξακολουθεί να υπάρχει, λείπω πολλά χρόνια από εκεί) ένας τέτοιος δρόμος για δοκιμές ταχύτητας από ερασιτέχνες στο Nürnburgring, όπως και στο Μόναχο, σε έναν υπό κατασκευή τότε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας.

Ας μας λένε λοιπόν που και που οι ιθύνοντες και το τι μπορούμε να κάνουμε, αντί πάντα και μόνο να ακούμε το τι δεν επιτρέπεται. Τους το λέω κάθε τόσο, αλλά φωνή βοώντος … όχι εν τη ερήμω, αλλά εν τη οδώ !

Οι Έλληνες, διαβάζουμε, δεν τηρούμε τα όρια ταχύτητας στους δρόμους. Η εξήγηση υπάρχει: Η αρνητική αυτή συμπεριφορά μας οφείλεται στην ασχετοσύνη των αρμοδίων που ασχολούνται με τη σήμανση των δρόμων. Αυτοί όπως και δυστυχώς πολλοί άλλοι “φορείς” της Δημόσιας Διοίκησης, λειτουργούν με την προχειρότητα που τους χαρακτηρίζει σε όλα, τοποθετώντας άσχετα σήματα, που φυσικό είναι να αγνοούνται από τους οδηγούς. Αποτέλεσμα όμως είναι να συνηθίζει ο Έλληνας στο να αγνοεί τις σημάνσεις, ακόμα και όταν αυτές είναι σωστές. Θυμάμαι ότι σε αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας, είχα διαπιστώσει, πως όταν είχε περιορισμό ταχύτητας στα πχ 80 χλμ/ώρα και εσύ αγνοώντας τον πήγαινες με 100, κινδύνευες απόλυτα να βγεις από τον δρόμο. Τρόμαζες λοιπόν και δεν ξανααγνοούσες κάποια σήμανση. Σε εμάς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, που μας κάνει τελικά να αγνοούμε τα πάντα. Έχω δει πχ. στον αυτοκινητόδρομο Αθήνας Κορίνθου να γράφει 20 χλμ/ώρα, επειδή στην δεξιά ΛΕΑ υπήρχε ακινητοποιημένο ΙΧ. Αυτό σε σημείο που ο δρόμος είχε τέσσερα διαζώματα ! Πώς να σεβαστείς έτσι το κράτος σου;