Δημήτρη Φωκίωνα Βουνάτσου.

3 Οκτ 2015 από lk

Δημήτρη Φωκίωνα Βουνάτσου.

Ο δικηγόρος κ. Δημήτρης Φωκίων Βουνάτσος υπήρξε Δήμαρχος, Νομάρχης και Βουλευτής Λέσβου. Οι γνώσεις και οι εμπειρίες του είναι απίστευτες. Έχει επισκεφτεί όλα τα γειτονικά μας κράτη και έχει συνομιλήσει με σημαντικούς ηγέτες, ενώ δεν αποφεύγει να εκφράζει απτόητος τις απόψεις του, ακόμα και αν είναι ακραίες. Είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους αισθανόμαστε ιδιαίτερη εκτίμηση και σεβασμό για τον φίλο Δημήτρη. Με το άρθρο του αυτό, γραμμένο επ’ ευκαιρία του πρόσφατου δημοψηφίσματος, αναφέρεται γενικότερα στην πολιτική κατάσταση της Πατρίδας μας και γι’ αυτό πιστεύω ότι αξίζει να δημοσιευτεί, αφού πέραν του δημοψηφίσματος και οι γενικότερες απόψεις του εξακολουθούν να έχουν ιδιαίτερη διαχρονική επικαιρότητα. Αλλά και ως προς το δημοψήφισμα είναι εκ των υστέρων πιθανό και η ίδια η κυβέρνηση να επιθυμούσε ένα ΝΑΙ, που θα μας εμφάνιζε συνυπεύθυνους για όσα κακά μας επιβάλουν οι φίλτατοι Ευρωπαίοι εταίροι μας.

«Αδελφέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας»
Καλούμαστε, οι Έλληνες Πολίτες, την Κυριακή 6 Ιουλίου, με πρόταση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και απόφαση μιας τουλάχιστον περίεργης πλειοψηφίας της Βουλής, να ψηφίσουμε, στο προκηρυχθέν δημοψήφισμα, με ένα ΝΑΙ ή μ’ένα ΟΧΙ, για «κρίσιμο Εθνικό Θέμα», όπως προβλέπει το Σύνταγμά μας, με τα ερωτήματα που η προαναφερόμενη πλειοψηφία διαμόρφωσε, τόσο για το ΟΧΙ όσο και για το ΝΑΙ.
Όμως, ακατανόητα διατυπωμένα αυτά τα «ερωτήματα», είναι παραπλανητικά, ψευδεπίγραφα και παγιδευτικά της ψήφου του Κυρίαρχου Ελληνικού Λαού.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την έξοδο της Χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ και την επιστροφή μας σε ένα αφερέγγυο υποτιμημένο νόμισμα, την δραχμή, κάτι σαν τα γνωστά στους παλαιοτέρους «Τσολάκια», και την απομόνωση της Πατρίδας μας, η οποία πέραν της τραγικής οικονομικής της κατάστασης, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο στην Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στα Βόρεια σύνορά μας.
Και, βέβαια, οι ευθύνες βαρύνουν αδιαμφισβήτητα τις ανίκανες κυβερνήσεις του αστικού πολιτικού συστήματος, προεχόντως για την τραγική οικονομική κατάσταση κυρίως για τους μη έχοντες και κατέχοντες, τους οικονομικά αδύναμους και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, τους ανέργους, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους συνταξιούχους.
Οι Κυβερνήσεις αυτές, τελικά, ενώ εγνώριζαν την πραγματική οικονομική κατάσταση της Χώρας, από δεκαετίες την απέκρυπταν από τους πολίτες και με τον υπερδανεισμό από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξαγόραζαν κυριολεκτικά την ψήφο τους, παρέχοντάς τους μια «ευημερία» που όμως ήταν καρκίνος που σιγοέτρωγε τα σπλάχνα μας. Το κομματικό συμφέρον τους, έπνιγε το Εθνικό!
Αλλά και η Αριστερά, σε όλες τις μορφές της, τί έκανε για να εμποδίσει αυτή την κατρακύλα, τί έκανε για να διαφωτίσει τον Λαό? Τίποτα! Απλά και αυτή πίεζε τις αστικές κυβερνήσεις ποικιλοτρόπως και πλειοδοτώντας: «Δώστε στο Λαό να φάει»! Για την αναγκαία λήψη μέτρων, είτε εκσυγχρονισμού του κράτους, είτε αναπτυξιακού χαρακτήρα, που θα αύξαναν την παραγωγή και την παραγωγικότητά μας, την δημιουργία Εθνικού πλούτου για να περιοριστεί ο δανεισμός απ’τους ξένους, δυστυχώς λίγα μόνο έγιναν, και αυτά ανεπαρκή. Και, δυστυχώς, πολεμούμενα απ’την Αριστερά.
Κι όλα αυτά, μέσα σ’ένα γενικευμένο κλίμα πολύμορφης ηθικής, πολιτικής, κοινωνικής, Εθνικής τέλος, μεγάλης παρακμής, τις επιμέρους εκδηλώσεις της οποίας ζήσαμε όλοι μας.
Απελπισμένοι οι πολίτες, επεδίωξαν την κυβερνητική αλλαγή, αναδείχνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, πιστεύοντας πως αποτελεί την ελπίδα, όπως αυτός διακήρυττε σε όλους τους τόνους, μ’ένα δήθεν μελετημένο και δυνατό να πραγματοποιηθεί πρόγραμμα, υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες. Ότι θα πραγματοποιούσε μια «υπερήφανη» διαπραγμάτευση με τους δανειστές, σκίζοντας τα μνημόνια, παίζοντας τα νταούλια και τους ζουρνάδες, κάνοντάς τους να χορεύουν στον δικό μας σκοπό.
Όμως, όλοι μας παρακολουθήσαμε ποσο κωμικοτραγική τελικά, υπήρξε αυτή η «Εθνικά Υπερήφανη Διαπραγμάτευση» . Και φτάσαμε στο σημερινό τραγικό, Εθνικό αδιέξοδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζε πως θα ανατρέψει επαναστατικά, όχι μόνο το ντόπιο κατεστημένο, αλλά και το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και των περίπλοκων διασυνδέσεων και Διεθνών Σχέσεων!
Κι έτσι, μείναμε ολομόναχοι, σαν Κράτος, σαν Κοινωνία, σας Έθνος, αφού ούτε η Ρωσία μπορεί να βοηθήσει, όχι μόνο γιατί οικονομικά δεν μπορεί, αλλά και γιατί έχει τα δικά της γνωστά τεράστια προβλήματα και στο εσωτερικό της και στις διεθνείς σχέσεις της.
Κι ούτε η Κίνα, μολονότι οικονομικά μπορεί. Γιατί αυτή σέβεται απολύτως τις ζώνες επιρροής των άλλων διεθνών παικτών, κυρίως των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ότι μας αφορά.
Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπαγιδεύτηκε. Και μη μπορώντας να αντιμετωπίσει σημαντικό κομμάτι του κόμματός του, μιας ετερόκλητης, ακροαριστερής συμπαράταξης, νομίζει πως βρήκε ως μοναδικό σωσίβιο πολιτικής επιβίωσής της, την προκήρυξη του ακατανόητου και ψευδεπίγραφου μεθαυριανού «Δημοψηφίσματος», φορτώνοντας την ευθύνη του κομματικού συμφέροντος και αδιεξόδου στις πλάτες του Ελληνικού Λαού, με ψευτο – λεβέντικες, δήθεν περήφανες κορώνες συναισθηματικού κεντρίσματος της Εθνικής Πατριωτικής Φιλοτιμίας.
Τί κάνουμε όμως στο Δημοψήφισμα μεθαύριο, έτσι όπως αντικειμενικά έχει δμιουργηθεί η κατάστασή μας; Αν ψηφίσουμε ΟΧΙ, όπως μας προτρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα, ψηφίζουμε την άμεση και απόλυτη χρεοκοπία μας, σαν κοινωνίας, σαν κράτους και σαν Έθνους! Κιόλας, πικρή γεύση λαμβάνουμε καθημερινά, με το αίσχος που συμβαίνει στα μηχανήματα ανάληψης χρημάτων (ΑΤΜ) των Τραπεζών.
Αν ψηφίσουμε ΝΑΙ, μένουμε τουλάχιστον στην προστατευτική ασπίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας μη νομίζουμε όμως ότι δεν θα είμαστε τραυματισμένοι, κι όλα θα διορθωθούν την επόμενη μέρα. Αλλά, τουλάχιστον, θα γιατρευτούμε, σιγά – σιγά.
Θεώρησα καθήκον μου να εκφράσω την θέση μου, όσο πιο απλά και κατανοητά μπορούσα, ως απλός Έλλην πολίτης και Υπερκομματικός, αδέσμευτος και ανεξάρτητος, όπως απέδειξα έμπρακτα όλα τα χρόνια της αυτοδιοικητικής μου θητείας άλλωστε, μακριά από οποιαδήποτε κομματική σκοπιμότητα ή άλλο συμφέρον ή υστεροβουλία.
Και προσθέτω μία έκκληση προς όλους:
Άκρα σύναιση, άκρα προσοχή: «Αδερφέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας», όπως λέει ο φίλος μου, συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος και τραγουδά ο αείμνιστος Νίκος Ξυλούρης, μ’έναν καινούργιο διχασμό!
Και ας μην ξεχνούμε, τέλος, την προσταγή του Εθνικού μας ποιητή, Κωστή Παλαμά: «Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγένητοι, οι νεκροί»!
Δημήτρης Φωκίων Βουνάτσος