Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών
Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών.
Η παράσταση Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών, του Δημήτρη Δημητριάδη, που ξεκίνησε στο περυσινό Off Off Athens Theatre Festival παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία Ζωρζίνας Τζουμάκα, από την Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου και για 12 μόνο παραστάσεις.
Λίγα Λόγια για το έργο
Η Μόνα είναι ερωτευμένη με τον Τόνυ και ζητά από τη Λίνα, την καλύτερή της φίλη, να τον γνωρίσει. Όταν η Λίνα συναντά τον Τόνυ, ο πόθος ως απόλυτο κακό την κατακλύζει, και έπειτα -σαν μεταδιδόμενη ασθένεια- εξαπλώνεται δηλητηριάζοντας τα πάντα.
Ο σκληρός και ποιητικός λόγος του Δημήτρη Δημητριάδη υφαίνει ένα αδιέξοδο μέσα στο οποίο οι τρεις εραστές παγιδεύονται για να αλληλοσπαραχτούν, εκούσιοι σκλάβοι ενός πάθους δίχως όρια. Ακόμη κι όταν όλα καταλήγουν κάπου, αυτό που άρχισε δε θα τελειώσει ποτέ: η περιδίνηση ενός ερωτικού τριγώνου μέσα σε φαύλο κύκλο.
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία: Ζωρζίνα Τζουμάκα
Σκηνικά-Κοστούμια: Θεοδώρα Σουμαλεύρη
Σχεδιασμός φωτισμών: Αποστόλης Τσατσάκος
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Δεδούσης
Φωτογραφίες / trailer: Γιώργος Κόνιαρης
Ερμηνεύουν: Βίκυ Μιχαλοπούλου (Λίνα), Δημήτρης Τσολάκης (Τόνυ), Καλλιόπη Μανδρέκα (Μόνα).
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
… και μια πρόσφατη κριτική από to Frapress.gr:
Τις Παρασκευές το θέατρο Αλκμήνη σου παρουσιάζει τον έρωτα λίγο διαφορετικά απ’το συνηθισμένο Υπόθεση: Η Μόνα είναι πολύ ερωτευμένη με τον σύντροφο της, Τόνυ και παρακαλεί την φίλη της, Λίνα να τον γνωρίσει. Όταν συναντηθούν οι δυο τους δημιουργείται μια παθιασμένη σχέση μεταξύ τους με αποτέλεσμα να σχηματιστεί ένα ερωτικό τρίγωνο από το οποίο δεν μπορεί να αποδράσει κανένας τους.
Αυτή η ερωτική ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σε χώρο και χρόνο απροσδιόριστο, σε μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Τίποτα δεν προδίδει το πότε και το που. Άλλωστε δεν έχει σημασία, το θέμα που διαπλέκει το έργο είναι διαχρονικό: ο πόθος. Στο βάθος, βρίσκεται ένας πιανίστας (με πλάτη πάντα στο κοινό) και διάφοροι γνωστοί πίνακες που άλλοτε έχουν ως βασικό αντικείμενο το μήλο και άλλοτε υπονοούν τον συμβολισμό του, θέτουν την δραματική υφή. Έτσι δίνεται μια ποιητική έμφαση στις πιο ιδιαίτερες στιγμές του έργου.
Η πολύ μικρή σκηνή του θεάτρου βοηθάει στην ένταση. Είναι το ιδανικό μέγεθος για αυτό το είδος διότι ηθοποιοί και θεατές τοποθετούνται –ασφυκτικά– κοντά με αποτέλεσμα να δώσει , Βέβαια, παρ’ όλη την μικρή απόσταση, το χάσμα της επικοινωνίας μεταξύ των δραματικών προσώπων παρουσιάζεται μ’ ευρηματικότητα. Οι ήρωες κατορθώνουν ν’ απογυμνώσουν την εσωστρέφεια τους και τις μύχιες σκέψεις τους μέσα σε μια δίνη επαναληπτικότητας, σωματικής παραμόρφωσης και έντασης που προκαλεί έντονη συγκίνηση.
Εν ολίγοις, οι ερωτικές σχέσεις παρουσιάζονται στην πιο βάρβαρη μορφή τους όπου τα αισθήματα σκοτώνονται στο βωμό της ηδονής και του πόθου. Τα δραματικά πρόσωπα αναρωτιούνται στην πορεία τελικά ποιες πλευρές μας αποκαλύπτουμε στον άλλον, τελικά ο έρωτας καλύπτει την σαθρότητα μας και 
τέλος πάντων αγαπούμε ή απλώς θέλουμε να μας αγαπούν; Η γραφή του Δημητριάδη συνθέτει αυτά τα ερωτήματα μέσα από μια σκληρότητα και μια – ίσως υπερβολική- έντονη περιγραφή. Στο τέλος της παράστασης, αφήνεται η εντύπωση πως ο πόθος είναι πράγματι ένας φαύλος κύκλος που αναρωτιέσαι αν θα σε σκοτώσει ή θα τον σκοτώσεις…και αυτό είναι που τον κάνει τόσο ακαταμάχητο. Ένα κλισέ θέμα που ανατρέπεται από την αποσπασματική ροή του, τις κορυφώσεις του και τις καλοστημένες ερμηνείες.
Πηγή: http://frapress.gr/2016/11/diadikasies-diakanonismou-diaforon/
——————————————————————–
Αξίζει νομίζω, να δει κανείς αυτή την παράσταση, για την ερωτική ιστορία ενός έρωτα διαφορετικού απ’ τα συνηθισμένα, σε μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα, ενώ η
πολύ μικρή σκηνή του θεάτρου βοηθάει στην ένταση, όπως τονίζεται στην παραπάνω κριτική.
