Ελληνικά διασκεδαστικά.

15 Οκτ 2013 από lk

Ελληνικά διασκεδαστικά.   

Από αρμόδιους υπουργούς στην τηλεόραση, μαθαίνουμε ότι τώρα με το μνημόνιο, το Ελληνικό κράτος κάνει μεγάλες προσπάθειες για να απλοποιήσει τις διαδικασίες αδειοδότησης επιχειρήσεων, έτσι ώστε να προσελκύσει επενδυτές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των προσπαθειών και της αποτελεσματικότητας των μέτρων της τριανδρίας που κυβερνά τον τόπο, και την οποία  μερικοί ονομάζουν Ελληνική Τρόϊκα (κακώς, μετά από τόσες αποτελεσματικές επιδόσεις) είναι η διαδικασία αδειοδότησης Παιδικής Χαράς με φουσκωτές τσουλήθρες σε κάποια Ελληνική παραλία:

Ο επιχειρηματίας έχει παρόμοιες εγκαταστάσεις και στην Κύπρο, στην Τουρκία, στην Ιταλία και σε άλλα ακόμα μέρη (αν τα άκουσα καλά στο ραδιόφωνο, αν και δεν τα συγκράτησα όλα επακριβώς). Στα άλλα μέρη την άδεια την πήρε σε ελάχιστο χρόνο, όπως είπε στο ραδιόφωνο, δεδομένου ότι δίδεται από την εκάστοτε τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία, αν και όπου τυχόν υπάρξει νομοθετικό κενό αποφασίζει άμεσα.

Σε εμάς, χρειάστηκε 2 χρόνια, με αδιάκοπα τρεχάματα σε διάφορες υπηρεσίες και υπουργεία, γεγονός που τον εξουθένωσε σωματικά και ψυχικά, αφού του ζήτησαν :

Πλήρη έλεγχο της κατάστασης της υγείας του, με ακτινογραφίες θώρακα, τεστ κοπώσεως, καρδιολογικές και αιματολογικές εξετάσεις, και άλλα τέτοια, μάλιστα δε  από κρατική υγειονομική υπηρεσία. Έπρεπε να έχει επίσης όσα δικαιολογητικά προβλέπονται για άδεια ιχθυοκαλλιέργειας ( !! ) και επί πλέον τα απαιτούμενα δικαιολογητικά κατάληψης ακτής.

Αντιθέτως κανείς δεν του ζήτησε αυτά που ζητούν στο εξωτερικό και τα οποία άλλωστε ήδη είχε, όπως να έχει λάβει κατάλληλα μέτρα προς αποφυγή ατυχημάτων, πιστοποίηση ποιότητας των φουσκωτών εγκαταστάσεών του και πιστοποίηση ISO (δεν απαιτείται στην Ελλάδα).

Ένας άλλος επιχειρηματίας θέλησε να ανοίξει κατάστημα ενοικιάσεως ποδηλάτων.  Του ζήτησαν όλα τα απαιτούμενα για μια επιχείρηση ενοικίασης μοτοσικλετών, και στη συνέχεια του απέρριψαν την αίτηση, επειδή η επιχείρηση έπρεπε να βρίσκεται μακριά από σχολεία και εκκλησίες, ώστε να μην ενοχλούνται οι μαθητές και οι πιστοί από τον θόρυβο των κινητήρων (!!) ενώ θα έπρεπε να προσκομίσει και θεωρημένη λίστα με τους αριθμούς κυκλοφορίας των προς ενοικίαση ποδηλάτων, την οποία εξακολουθούσαν να απαιτούν παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις ότι στα ποδήλατα δεν χορηγούνται αριθμοί και άδειες κυκλοφορίας.

Το πιο ωραίο όμως είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει παμπάλαιος νόμος που προβλέπει αριθμό και άδεια κυκλοφορίας για ποδήλατα, που όμως δεν ενεργοποιείται (!!) αφού κανείς δεν τον θυμάται. Το γνωρίζω επειδή πριν από μερικά χρόνια στη Μυτιλήνη ένας σχολαστικός εισαγγελέας τον θυμήθηκε και απαιτούσε να συλλαμβάνονται από την Τροχαία, όσοι κυκλοφορούσαν με ποδήλατο χωρίς άδεια και αριθμό κυκλοφορίας.

Η τραγική εικόνα του κράτους μας ολοκληρώνεται όταν πάει κάποιος με την σχετική «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» στο χέρι στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και ζητήσει αριθμό και άδεια κυκλοφορίας για το ποδήλατό του.  Και για όσους φίλους με κριτικάρουν ως γκρινιάρη, επισημαίνω για άλλη μια φορά γιατί θεωρώ τους εκάστοτε αρμόδιους ανίκανους και προχειρολόγους:  Γιατί πέραν της γελοιότητας να ζητάει το κράτος αριθμούς κυκλοφορίας για τα ποδήλατα, μήπως θα έπρεπε να καθορίσουν πριν από όλα ποιά θεωρούν ποδήλατα;  Τα μεγάλα, τα μικρά, το πόσο μεγάλα ή το πόσο μικρά και αν τελικά για τον καθορισμό του όρου ποδήλατο  πρέπει να μετράμε τη διάμετρο της ζάντας; (βλέπε φωτογραφία).

Υπάρχει πχ σε ισχύ, αν και δεν ενεργοποιείται ο νόμος που απαγορεύει την κυκλοφορία των δικύκλων (άρα και ποδηλάτων) στο κέντρο της Αθήνας από τις 2 μμ έως τις 5 μμ για να μην ενοχλούνται από τον θόρυβο οι περίοικοι.

Θυμάμαι και κάτι άλλο από την Ελληνική πραγματικότητα:  Πηγαίνοντας στο Σταθμό Λαρίσης να προϋπαντήσω κάποια φίλη από το εξωτερικό, βλέπω ξαφνικά έναν κύριο να χιμάει στον σταθμάρχη και να τον ξυλοκοπάει. Έπεσαν στη μέση οι άλλοι παρευρισκόμενοι, τους χώρισαν και φώναζαν στον επιβάτη να αρπάξει ένα ταξί και να κυνηγήσει το τρένο, που σε εμάς δεν παραβγαίνει σε ταχύτητα τα ΙΧ.

Τι είχε συμβεί: Το τρένο ενώ θα έφευγε κανονικά στις 10,30, έφυγε 5 λεπτά νωρίτερα. Ο επιβάτης έχοντας 5 λεπτά περιθώριο, είχε εγκαταστήσει το 4χρονο κοριτσάκι του στο βαγόνι και πήγε στο κιόσκι για τσιγάρα, με αποτέλεσμα να χάσει τρένο και κορούλα.  Όταν κόπασε ο χαλασμός και ο επιβάτης έφυγε με το ταξί κυνηγώντας το τρένο, ο σταθμάρχης έφτιαξε τα μαλλιά του, μάζεψε το κασκέτο του από κάτω και είπε :  «Δεν τρώγεστε με τίποτα.  Φεύγει με καθυστέρηση, φωνάζετε, φεύγει νωρίτερα, πάλι φωνάζετε. Δεν ξέρετε τι θέλετε!».

Άλλο ένα ωραίο του ΟΣΕ, ζήσαμε στο τρένο από τη Θεσσαλονίκη, που έφτασε στη Θήβα με μιάμιση ώρα καθυστέρηση.

Επιβιβάστηκε εκεί ένας έξαλλος επιβάτης που φώναζε στον υπεύθυνο του τρένου, ότι λόγω της καθυστέρησης έχασε ένα σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού. Ο υπεύθυνος αφού απέδωσε την καθυστέρηση στο ότι οι γύφτοι κλέβουν τα χάλκινα ηλεκτροφόρα καλώδια των γραμμών, χωρίς να τον κατευνάσει, μια και ο συρμός εξακολουθούσε να κινείται με ηλεκτρισμό, του είπε:  Ξέρω τι θα κάνουμε στο εξής. Θα λέμε ότι θα φτάσει δυο ώρες αργότερα από την προβλεπόμενη, και έτσι δεν θα γκρινιάζετε.

Στην παρατήρηση ενός άλλου επιβάτη, ότι αν οι συρμοί έρθουν με λιγότερη καθυστέρηση, θα χάνουν οι επιβάτες το τρένο, δεν ήξερε τι να απαντήσει και είπε: «Με τίποτα δεν ικανοποιείστε εσείς.»

Με τέτοιες διαδικασίες και με μια νομοθεσία που αλλάζει καθημερινά, ποιος θα έρθει να επενδύσει τα χρήματά του, όταν δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει την επομένη της επένδυσης.  Εκτός και αν είναι ιδιαίτερος τύπος, από αυτούς που αναζητούν την περιπέτεια σε εξωτικές χώρες, γιατί και τέτοιοι περίεργοι υπάρχουν, αν και δεν είναι βέβαιο αν θα αντέξουν την ανοργανωσιά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα..

Συγκεκριμένα θυμάμαι έναν Γερμανό που ήθελε να μετακομίσει στην Αθήνα, για να  εργάζεται και να μένει μόνιμα εδώ και τον οποίο μου σύστησαν το 1990 για να του πω πώς είναι εργασιακή καθημερινότητα στην Ελλάδα. Αφού λοιπόν του είπα του κόσμου τα αρνητικά, επειδή είμαι γκρινιάρης και βλέπω το ποτήρι πάντα μισοάδειο και ποτέ μισογεμάτο, μου είπε:    «Λοιπόν εγώ παρ’ όλα αυτά ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτά θα έρθω. Ζω στη Γερμανία και επί 12 χρόνια πάω με το λεωφορείο στη δουλειά. Έρχεται κάθε μέρα στις 7, 23 ακριβώς. Ποτέ δεν καθυστέρησε και δεν το αντέχω πια αυτό.  Θέλω μια μέρα να το χάσω ή να καθυστερήσει ή να χαλάσει ή να κοπεί το ρεύμα στο γραφείο και να χάσουμε όσα είχαμε γράψει στον υπολογιστή. Όμως ποτέ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και δεν την  αντέχω πια αυτή την τάξη.  Γι’ αυτό θα ‘ρθω και λέγε εσύ ότι θέλεις.» Δεν ξέρω τι απέγινε, δεν τον ξαναείδα. 

Χαρακτηριστικό είναι και το διεθνές ανέκδοτο, για το τι είναι Παράδεισος και τι Κόλαση:

Παράδεισος είναι εκεί όπου

• οι Άγγλοι είναι αστυνομικοί,
• οι Γερμανοί μηχανικοί,
• οι Γάλλοι μάγειροι, 
• οι Έλληνες εραστές,
• και οι Ελβετοί οργανώνουν τα πάντα,

Κόλαση είναι εκεί όπου;

• οι Γερμανοί είναι αστυνομικοί,
• οι Άγγλοι μάγειροι,
• οι Γάλλοι εραστές, 
• οι Ελβετοί μηχανικοί 
• και όλα οργανώνονται από τους Έλληνες,

 Στη Μυτιλήνη και πάλι, ένας επιχειρηματίας που έχει ενοικιαζόμενα μπάγκαλος σε παραθαλάσσια περιοχή, θέλησε να τοποθετήσει στην βραχώδη παραλία μια πλωτή εξεδρούλα μήκους πέντε μέτρων και φάρδους 70 εκατοστών, για να αποφεύγουν έτσι  οι λουόμενοι τα βραχάκια.  Έκανε μια αίτηση αδειοδότησης τον Μάϊο και περίμενε υπομονετικά να ξεπεραστούν οι διαδικασίες μέσα από τις υπηρεσίες των συναρμόδιων υπουργείων, του Λιμενικού και άλλων. Τελικά ήρθε η έγκριση στα μέσα Οκτωβρίου, αφού είχε πια τελειώσει η τουριστική σεζόν, αλλά το καλύτερο είναι ότι είχε ισχύ για μόνο 6 μήνες. Έληγε δηλαδή τον επόμενο Απρίλιο, πριν επομένως αρχίσει η επόμενη τουριστική περίοδος.

 Άλλο ένα εκπληκτικό μάθαμε ότι συμβαίνει στο Αγία Όλγα, το γνωστό νοσοκομείο της Αθήνας, χωρίς όμως να μπορέσουμε να διασταυρώσουμε την αλήθεια των όσων μας ακούσαμε στην TV :  Η δωρήτρια όλων των εγκαταστάσεων του νοσοκομείου, είναι η κα Αλίκη Περρωτή Κωνσταντοπούλου, η οποία από το 1980 έως το 1989, με χρήματά της, έκτισε, αναβάθμισε και στην ουσία δημιούργησε το σπουδαίο αυτό ίδρυμα.  Πριν από τρία χρόνια, με χρήματά της και πάλι, έκανε νέρες δωρεές.  Έναν αξονικό τομογράφο, έναν μαγνητικό και κάτι άλλα, οπότε προς τιμήν της το νοσοκομείο ονομάστηκε «Κωνσταντοπούλειο». Τα τόσο απαραίτητα αυτά μηχανήματα έφτασαν άμεσα στην Ελλάδα, αλλά έκτοτε, επί δύο και πλέον χρόνια, παραμένουν αχρησιμοποίητα στο τελωνείο, επειδή το Ελληνικό κράτος απαιτεί να πληρώσει η δωρήτρια και τον εκτελωνισμό τους. Τον εκτελωνισμό δηλαδή ιατρικών μηχανημάτων που θα παραδοθούν δωρεάν στο Ελληνικό δημόσιο.

 Αλλά γιατί να μας εκπλήξουν αυτά τη στιγμή που από την TV ακούσαμε, ότι στη Λέσβο άγνωστοι κατέστρεψαν τον αξονικό τομογράφο του νοσοκομείου της περιοχής, μόλις εγκαταστάθηκε εκεί κοντά ένας ιδιωτικός τομογράφος. Σε αυτόν είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν τώρα πλέον όλοι οι ασθενείς, αφού ο κρατικός έπαυσε να  λειτουργεί.  Η ΕΔΕ δεν ανακάλυψε μέχρι στιγμής τον υπαίτιο της καταστροφής, η  οποία έγινε συν τοις άλλοις με πεταμένες βίδες μέσα στα γρανάζια του μηχανήματος.

 Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα, όπως είπε και ένας από τους συντελεστές της καταστροφής μας.  Να τους χαιρόμαστε όλους.

Λίνος Κουντουράς