Μια δυστυχία.

19 Σεπ 2015 από lk

Μια δυστυχία.

Μια δυστυχία ή μια ελπίδα το κάθε σωσίβιο που πέταξαν στην παραλία όσοι συνάνθρωποί μας έφτασαν σε άλλη μια στάση της τραγικής τους μετακίνησης προς ένα καλύτερο μέλλον ή την επιβίωση. Μετανάστες ή πρόσφυγες, ανάλογα με το πώς μας επιβάλλουν να τους ονομάζουμε, αυτοί που κατά κάποιον τρόπο ευθύνονται και για τη δυστυχία τους. Ζωσμένοι με τις ελάχιστες οικονομίες τους κατάσαρκα, έρμαια των απάνθρωπων δουλεμπόρων, που ανεβάζουν εγκληματικά μεγάλους αριθμούς ανθρώπων σε ετοιμόρροπες φουσκωτές βάρκες. Πολλές από αυτές πουλούσε μάλιστα η εν Τουρκία Πρόξενος της Γαλλίας.
Εγκατέλειψαν συγγενείς, φίλους, γονείς, σπίτια, έπιπλα, αυτοκίνητα και ότι άλλο είχαν, για να ξεφύγουν από τις βόμβες, τους φανατικούς δολοφόνους ή τη κακοποίηση των γυναικών και των παιδιών τους. Έφεραν μαζί τους παιδάκια, μωρά, έγκυες στον τελευταίο μήνα και γριές. Πολλοί δεν είχαν δει ποτέ τους θάλασσα και ρίσκαραν τα πάντα. Πολλά δράματα κρύβουν και τα φουσκωτά που εγκαταλείφτηκαν στις ακτές μας, ενώ οι επιτήδειοι αρπάζουν νυχθημερόν τις εξωλέμβιες. Το κράτος βέβαια, που σε περιπτώσεις παράνομων πράξεων, συνηθίζει να κατάσχει τα πάντα, δεν τις κατάσχει, ώστε να τις νομιμοποιήσει και να τις πουλήσει καλύπτοντας έτσι κάποια έξοδα, ποιος ξέρει λόγω ποιού νόμου από τις χιλιάδες που κανείς θνητός δεν μπορεί πια να παρακολουθήσει. Και τα δράματα συνεχίζονται όσο διαρκούν οι πόλεμοι, που βοηθούν στην πώληση εξοπλισμών και στην εξασφάλιση πετρελαίων.