Πήγαμε στο Festival

20 Μαρ 2012 από lk

Παρακολουθούμε ανελλιπώς τα δύο φεστιβάλ κινηματογράφου, που εδώ και πολλά χρόνια γίνονται στη Συμπρωτεύουσα. Το Νοέμβριο για μεγάλης διαρκείας ταινίες και τον Μάρτιο για ντοκιμαντέρ μικρής διαρκείας. Το 10ήμερο των φεστιβάλ είναι πάντα ένα ιδιαίτερο βίωμα με πολύ κινηματογράφο, βόλτες στη Θεσσαλονίκη, διασκεδαστική διαμονή και ευχάριστο ταξίδι.

Πήγαμε λοιπόν και φέτος στο 14^ο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης.

ΤΑ ΦΙΛΜ

Πολύ εντυπωσιακά τα περισσότερα, με πολλές αναφορές στην πολιτική της εποχής μας και την καταπίεση ανθρώπων σε διάφορα μέρη της Γης, αλλά και συγκινητικά φιλμάκια για αξιαγάπητους συνανθρώπους μας.

Εντυπωσιακό το μεγάλο ποσοστό των ταινιών που αναφέρονται στην οικονομική και πολιτική κατάσταση, τόσο της Ελλάδας, όσο και άλλων εθνών, αλλά και στη δυστυχία των μειονοτήτων και αυτών που παραδέρνουν αβοήθητοι αναζητώντας μια δυνατότητα επιβίωσης.

Μια μικρή επιλογή μερικών από τα 174 (!!) φιλμάκια που προβλήθηκαν στο φεστιβάλ θα βρείτε σε άλλο σημείο της ίδιας κατηγορίας.

Μερικές από τις ταινίες καλό θα ήταν να τις δει ο καθένας μας, όπως τα φιλμ Ζαχάρωφ, Μάρσαλ, Ολιγαρχία, Πικροί σπόροι, Αντίπερα όχθη, Γκουαντάναμο και Περιμένοντας τη Ρόζα, γιατί έτσι μόνο θα καταλάβουμε το πώς άρχισε η νεότερη ιστορία μας και που οδηγούμαστε σήμερα.

Πέραν αυτού θα ήταν σκόπιμο να προβάλλονταν στην Τηλεόραση όλα τα φιλμάκια αυτά, αντί να βλέπουμε χαμηλού επιπέδου ταινίες Τούρκων και Αμερικανών  παραγωγών, πληρώνοντας δικαιώματα σε αυτούς.

ΟΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Οι 6 αίθουσες όπως πάντα θαυμάσιες, οι περισσότερες με πολύ καλή ορατότητα από όλες τις θέσεις, με άνετα καθίσματα και γενικά εξαιρετικού επιπέδου οθόνες και δυνατότητες προβολής.

Ολοκληρώθηκε επίσης φέτος και ο χώρος του φεστιβάλ στις λεγόμενες «Αποθήκες», στο παλιό Λιμάνι και έγινε πολύ αξιόλογος, με νέο πλακόστρωτο, ελίτσες φυτεμένες σε πολλά σημεία, εικαστικά εκθέματα και τεράστιες ξαπλώστρες για τους περιπατητές. Ταυτόχρονα λειτουργούσαν στον ίδιο πολυχώρο και δύο εκθέσεις φωτογραφίας, όπως και ένα μουσείο κινηματογράφου.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Θα γνωρίζετε το ανέκδοτο όπου «Παράδεισος είναι εκεί όπου όλα είναι οργανωμένα από τους Γερμανούς και Κόλαση εκεί που όλα οργανώνονται από τους Έλληνες». Κάπως έτσι ζούσαμε το Φεστιβάλ τα προηγούμενα χρόνια, με βελτιώσεις όμως, πρέπει να παραδεχτούμε, κάθε επόμενη χρονιά.

Μας έχουν μείνει αλησμόνητα κάποια βιώματα: Όπως όταν τσαλαβουτούσαν οι επίσημοι προσκεκλημένοι σε λακκούβες με νερά της βροχής ή περνούσαν πάνω από σανίδες.  Πέρυσι, επί τρεις ημέρες με πολύ κρύο, παγώναμε και παρακολουθούσαμε τις παραστάσεις ως κουκουλοφόροι, φορώντας και τα παλτά μας, επειδή εξακολουθούσαν να λειτουργούν τα βεντιλατέρ των  χαλασμένων κλιματιστικών, φέρνοντας στην αίθουσα παγωμένο αέρα.

Στις διαμαρτυρίες των θεατών μας έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να τα σταματήσουν και ότι η επιδιόρθωση θα γίνει …. την Δευτέρα, μετά δηλαδή τη λήξη του φεστιβάλ.

Φέτος ήταν όλα καλύτερα οργανωμένα, δεν έλειπε όμως η αυταρχικότητα που χαρακτηρίζει τον Έλληνα όταν αποκτά εξουσία.

Αρνητικό το νέο μέτρο περιορισμού των εισιτηρίων σε τέσσερα ημερησίως. Η  ταλαιπωρία του κοινού, που έπρεπε να περιμένει σε ουρές έξω από τις αίθουσες, οι οποίες άνοιγαν 10 μόνο λεπτά πριν την παράσταση.  Οι ουρές στα ταμεία, επειδή το ένα μόνο από τα δύο μπορούσε να εισπράττει χρήματα ή επειδή το ταμείο στο Ολύμπιο παρέμενε κλειστό, αλλά και η μετακίνηση σε μεγάλη απόσταση από το Λιμάνι στην πλατεία Αριστοτέλους, επειδή μόνο εκεί ακυρώνονταν ένα λανθασμένο εισιτήριο.

Κάπου ξεχάστηκε και ένα μεγάφωνο ανοικτό και ακούγαμε όλοι στην αίθουσα να διαπληκτίζονται οι αρμόδιοι –ες για το ότι καθυστέρησε ο Σκηνοθέτης και άλλα τέτοια. Αλλά αυτά δεν είναι τόσο σημαντικά, αφού ανοικτά μεγάφωνα ξεχνιούνται και σε εκδηλώσεις του Σαρκοζί, και μάλιστα όταν εκφραζόταν υποτιμητικά για τον δικό μας ΓΑΠ.

Σημαντικότερο είναι το γεγονός, ότι το κάθε έργο προβάλλονταν δύο μόνο φορές, σε διαφορετικές ημέρες. Έτσι υπήρχαν πολλές χρονικές επικαλύψεις και ήταν αδύνατο να δει κάποιος όλα τα φιλμ που ήθελε. Μερικές επίσης προβολές συγκεκριμένων φιλμ ήταν sold out (νεοελληνική έκφραση) ενώ ήταν πάρα πολλοί αυτοί που ήθελαν να τα δουν, όπως πχ το «Ολιγαρχία».

Σε τέτοιες περιπτώσεις θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα για επανάληψη,  δεδομένου ιδίως του ότι δεν είναι γνωστό αν και πότε θα προβληθούν αυτές οι ταινίες για το ευρύ κοινό.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Έχουμε δοκιμάσει πολλούς εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης. Μια φορά με το τρένο καθισμένοι για μια ολόκληρη νύχτα σε ένα κάθισμα, άλλοτε με το βαγκόν-λι, («κλινάμαξες» για τον επίσημο ΟΣΕ ή «το τρένο με τα κρεβάτια» όπως ανακοινώνεται στους σταθμούς) αλλά και με φορτωμένο το αυτοκίνητο σε βαγόνι (άλλη περιπέτεια και αυτή, που αξίζει χωριστή περιγραφή).

Με το αυτοκίνητο εντύπωση προκαλούν κάθε φορά τα υψηλά διόδια. Κοστίζουν 46,50 € μετ’ επιστροφής, για 480 χλμ, σε έναν αυτοκινητόδρομο ο οποίος είναι υπό κατασκευή εδώ και δεκαετίες. Έναν Εθνικό δρόμο με δύο κομμάτια διπλής κατεύθυνσης πολλών χιλιομέτρων και γενικά ολόκληρο χιλιομπαλωμένο, αφού ώσπου να γίνει το ένα κομμάτι του, έχει χαλάσει το άλλο. Έτσι δεν είναι καθόλου περίεργο ότι πολλά σημεία και του έτοιμου  αυτοκινητόδρομου είναι επιδιορθωμένα και μάλιστα κακότεχνα.

Το ταξίδι με ένα αυτοκίνητο χαμηλής κατανάλωσης, κοστίζει συνολικά με βενζίνη και διόδια 200 €.  Με το λεωφορείο 160 € τα δύο άτομα μετ’ επιστροφής και 10 € για τα Ταξί.

Αυτά τα πολλά για το Φεστιβάλ με την ευχή στο επόμενο να είστε και εσείς, οι αναγνώστες, παρόντες.

Λίνος Κουντουράς