15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

12 Απρ 2013 από lk

15. Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Σημαντικά βελτιωμένο φέτος το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Συμπρωτεύουσας.

Eίχε εκδοθεί φέτος εγκαίρως το πρόγραμμα, η αναζήτηση των ταινιών ήταν λογικότερη και ευκολότερη, αν και λείπει ακόμα μια υποσημείωση, ώστε να καταστεί  ιδανική . Οι ανούσιες αναμονές στην ουρά μπροστά από τις αίθουσες, που υποβαθμίζουν την αξιοπρέπεια των επισκεπτών ήταν μειωμένες, αν και νομίζουμε με σημαντικά βέβαια λιγότερους επισκέπτες. Έτσι τουλάχιστον φαινόταν, αφού ελάχιστες φορές ήταν εντελώς γεμάτες οι αίθουσες.  Αυτό όμως μόνο η Δ/ση του Φεστιβάλ μπορεί να πει με στοιχεία, μιας και ίσως η άνεση των επισκεπτών να οφείλονταν στην καλύτερη διοργάνωση.

Το μόνο που εξακολουθούσε και φέτος να αποτελεί μια χαριτωμένη ιδιομορφία, που δημιουργούσε και πάλι αστεία σχόλια και ερωτηματικά, παρέμεινε το λογότυπο του φεστιβάλ. Όμως «περί τέχνης, ουδείς λόγος», όπως έλεγε η Γιαγιά μου.

Οι ταινίες πολύ ενδιαφέρουσες, αφού επιτρέπουν να δει κανείς, σχεδόν να βιώσει καταστάσεις και γεγονότα σε μέρη του Πλανήτη μας που δεν πρόκειται να επισκεφτεί ποτέ.

Γι’ αυτό προτιμώ συχνά τα ντοκιμαντέρ από τα φίλμ, αφού δεν δείχνουν τη ζωή μέσα από τα μάτια του συγγραφέα, ενώ απεικονίζουν ακόμα και την άποψη του ίδιου του σκηνοθέτη πολύ λιγότερο από ότι μια ταινία.

Ας δούμε μερικά από τα ντοκιμαντέρ που με εντυπωσίασαν.

Μωρά «Made in India»

Στεφανί Λεμπρίν, Φιλίπ Λεβασέρ, Ινδία.                                                            

Στην Ινδία η παρένθετη μητρότητα επιτρέπεται και επί πληρωμή, ώστε η χώρα να . εξελίσσεται στο μεγαλύτερο εργοστάσιο μωρών του πλανήτη. Με 10.000 ευρώ μπορούν τα έμβρυα που προκύπτουν από εξωσωματική γονιμοποίηση να εμφυτεύονται σε μια Ινδή γυναίκα, την παρένθετη μητέρα. Εννιά μήνες αργότερα, παραλαμβάνουν οι πλούσιοι το νέο τους μωρό. Εκ πρώτης όψεως, φαντάζει θετικό, το να αποκτούν ένα παιδί, άτομα με προβλήματα γονιμότητας. Το δράμα όμως των φτωχών  γυναικών, που κυοφορούν και υποφέρουν τους πόνους της γέννας,  για ένα παιδί που δεν θα ξαναδούν και δεν θα είναι δικό τους, δεν φαίνεται να απασχολεί τις κυβερνήσεις, αφού αντιμετωπίζουν την όλη ιστορία ως μια επικερδή επιχείρηση.

Όμως και άλλα ηθικά ζητήματα προκύπτουν, στην ταινία, όταν επίδοξοι γονείς είναι gay.

Το παιδί της μουριάς
Σούζαν Μόργκαν Κούπερ, ΗΠΑ.

Μια ταινία βασισμένη στο ομόνυμο βιβλίο της μετανάστη Τζιαν Πινγκ (Το παιδί της μουριάς: Αναμνήσεις απ’ την Κίνα), κόρης ενός υψηλόβαθμου κυβερνητικού αξιωματούχου στην Κίνα της Πολιτισμικής Επανάστασης του 1966-1976 μέσα απ’ τη σχέση της με την Αμερικανίδα πλέον κόρη της, που θίγει και τη σχέση μάνας και κόρης.  Γιατί αλήθεια, αυτά τα εξ’ Αμερικής φιλμάκια μου φαίνονται λίγο = πολύ στημένα;

Το κινητό σινεμά των ονείρων
Αντρέι Φίντικ, Πολωνία-Γερμανία-Γαλλία.                                                       

Στην Iνδία, 2.000 πλανόδιοι κινηματογράφοι, μεταξύ των οποίων και το «Bιοσκόπιο του Mπατού», ένα φορτηγό με μια παλιά, σοβιετική μηχανή προβολής, μια οθόνη από  λευκά πανιά, επισκέπτονται απομακρυσμένα χωριά και προβάλουν  κινηματογραφικά  φιλμ. Με τον «Mπατού» στο τιμόνι, τον καβγατζή νάνο βοηθό του Mάμα στο πλάι και τον νεαρό Aμίτ στη σκεπή, να διαλαλεί το πρόγραμμα με μια ντουντούκα, γυρίζουν σε ψαροχώρια και καταυλισμούς φιδοκυνηγών, μέχρι τη μακρινή επαρχία Oρίσα όπου ο τρόπος ζωής δεν έχει αλλάξει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Οι περιοχές αυτές και η αντιμετώπιση του «κοινού» είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να βιώσει κανείς.

 

Ιδιωτικό σύμπαν
Χελένα Τρεστίκοβα, Τσεχία.

Η ζωή μιας συνηθισμένης οικογένειας, αλλά και το πώς μεταμορφώθηκε η τσεχική κοινωνία τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Ο πατέρας που ξεκίνησε να γράφει το χρονικό της οικογένειας και εξακολουθεί να το κάνει εδώ και 37 χρόνια. Ένα συμπαθητικό οικογενειακό φιλμάκι.

Μαμά Κόκα
Σουζάν Σεκερτζί, Κολομβία-Γερμανία.

Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για το παγκόσμιο εμπόριο κοκαΐνης, τον αντίκτυπό του στον πληθυσμό της Κολομβίας και τα εγκληματικά κυκλώματα με τα τεράστια κέρδη. Η ταινία μιλά για τη σύνδεση της Κολομβίας με τις  «ηθικές» χώρες της  βόρειας  Ευρώπης και την Γερμανία, την εμπλοκή της αμερικανικής κυβέρνησης στο εμπόριο της κοκαΐνης τη διάδοσή της στους ανώτερους κοινωνικούς κύκλους και τις καταστροφικές συνέπειες της χρήσης, αλλά και την στάση της ινδιάνικης φυλής των Γιανακόνα, που ζητάει την άρση της απαγόρευσης ενός φυ τού, που γι’ αυτούς είναι  ιαματικό.  Είναι τυχαίο ότι η σθεναρότερη αντίσταση στην  άρση της απαγόρευσης προέρχεται από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ;

Στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή
Τζον Άπελ, Ολλανδία.

Σκέψεις και εικόνες από τα συμβάντα στη γνωστή βομβιστική επίθεση στο νησί Ουτόγια του Όσλο, την 22 Ιουλίου 2011. Η ταινία αφηγείται την ιστορία πέντε ατόμων που ήταν παρόντα στην τραγωδία και τις καθοριστικές συμπτώσεις ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο όπου μια καθυστέρηση ή μια επίσπευση δύο λεπτών μπορεί να είναι καθοριστική. Όσο κι αν προσπαθεί κανείς να επηρεάσει τη μοίρα, η συγκυρία έχει την τελευταία λέξη.

 

Αθηνά εκ του μηδενός
Φοίβος Κοντογιάννης, Ελλάδα.

Ο θεατής παρακολουθεί την κατασκευή ενός παραδοσιακού ελληνικού ιστιοπλοϊκού σκάφους και τις προσωπικές σχέσεις των δημιουργών του συγκεκριμένου έργου. Ενδιαφέρουσα και η σημερινή κατάσταση όπου το κράτος, με επιδότηση από την ΕΕ αποσύρει και καταστρέφει τα παραδοσιακά μας ψαροκάϊκα. Η τρέχουσα καθημερινότητα της παγκοσμιοποιημένης Ελλάδας, που εξαφανίζει πεισματικά εθνικές διαχρονικές μας αξίες.

Hippie-Hippie Matala! Matala!
Γιώργος Βαρελάς, Ελλάδα.

Ένας ψαράδικος οικισμός στη νότια Κρήτη, με παγκόσμια φήμη στη δεκαετία του ’60, τα Μάταλα, προκαλούσε τότε το ενδιαφέρον όλων μας και συγκέντρωνε Χίπηδες απ’ όλο τον κόσμο, οι οποίοι έμεναν στις περίφημες σπηλιές των Ματάλων, σε μία ιδιότυπη διεθνή κοινότητα, τα μέλη της οποίας ενοχλούσαν με τον χαλαρό και εναλλακτικό τρόπο ζωής τους την εκκλησία και το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι απόψεις των νεαρών τότε  στα παλιά και  σχεδόν 70χρονων σήμερα πρωταγωνιστών, Γερμανών, Αγγλίδων, αλλά και κατοίκων του χωριού.

Τελικά η Εκκκλησία, η Δικτατορία και η κερδοσκοπία των ξενοδόχων, διέλυσαν το Ελληνικότατο «κίνημα» των νέων στα Μάταλα.

Ο Iνδός γιατρός μου
Σάιμον Μπρουκ, Γαλλία.                                                                                      

Η Νέλα Μπάνφι, στην οποία διαγνώστηκε καρκίνος του μαστού, αρνήθηκε να  δεχτεί τις διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες δυτικές θεραπευτικές μεθόδους και εμπιστεύτηκε  την «Αγιουρβέδα», μια ιατρική των Ινδιών, η οποία υπάρχει εδώ και 5.000 χρόνια.  Η Γαλλίδα πήγε εκεί, άλλαξε τον τρόπο ζωής της και γιατρεύτηκε. Στο επόμενο ταξίδι της πήρε μαζί τον ογκολόγο, καθηγητή Τόμας Τουρτς, οπότε η Δυτική επιστήμη αντιπαρατέθηκε στην προγονική ιατρική και φιλοσοφία. Αναρωτιέται κα

Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε
Μπιαμπασούρεν Νταβάα, Λουίτζι Φαλόρνι,

Γερμανία-Μογγολία.

Μια καμήλα γέννησε ένα σπάνιο άσπρο καμηλάκι με πολύ δύσκολο τοκετό και τη βοήθεια της οικογένειας των βοσκών από την Ανατολική Μογγολία. Όμως η καμήλα δεν το θέλει και δεν δέχεται να το ταϊσει, όσπου μετά από πολλές προσπάθειες φώναξαν έναν μουσικό, ως τελευταία τους ελπίδα και αυτός με μια συναρπαστική μουσική τελετή επανέφερε την μητρική τάξη.

Στάχτη
Χέρμπερτ Σβέινμπγιορνσον, Ισλανδία.

Στις 14 Απριλίου 2010, στην Έιγιαφια-Λαγέκουλ της Νότιας Ισλανδίας, δύο ηφαιστειακές εκρήξεις έλιωσαν τους πάγους, προξένησαν πλημμύρες στις κοντινές φάρμες και εκτόξευαν 70 τόνους στάχτης ανά δευτερόλεπτο. Η γη άνοιξε για δεύτερη φορά σε λιγότερο από ένα μήνα, διακόπτοντας την εναέρια κυκλοφορία σ’ ολόκληρη τη Βόρεια Ευρώπη. Όταν αποκαταστάθηκε η αναστάτωση στις πτήσεις, με αποκλεισμένους χιλιάδες επιβατών, οι κάτοικοι προσπάθησαν να αναδιοργανώσουν τη ζωή τους.  Η ταινία παρακολούθησε για ένα χρόνο τρεις οικογένειες της περιοχής και κατέγραψε την επίδραση της καταστροφής στη ζωή των αγροτών, οι οποίοι ζουν στη σκιά του ηφαιστείου και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να αγωνίζονται για τα ζώα και το βιοπορισμό τους. Εντυπωσιακό το υψηλό επίπεδο ζωής αυτών των κτηνοτρόφων, σε σύγκριση με άλλους των δικών μας περιοχών. Έξω από το στάβλο ένα υψηλό Ευρωπαϊκό επίπεδο διαβίωσης, μέσα χειρόνακτες και εργάτες, που αγαπούν όμως αυτό που κάνουν.

Γράμμος, το βουνό της ήττας
Γιάννα Ευαγγελίδου, Ελλάδα.

Το σημείο απ’ όπου ξεκίνησε και τελείωσε η ελληνική εμφύλια αναμέτρηση τουβ 1946-49. Η περιοχή που δέχτηκε τους πιο πολλούς βομβαρδισμούς και όπου για πρώτη φορά, χρησιμοποιήθηκαν οι βόμβες «ναπάλμ», συνηθισμένες αργότερα στον πόλεμο του Βιετνάμ. Υπολογίζεται ότι ο Γράμμος βομβαρδίστηκε με πάνω από 500.000 τόνους εκρηκτικού υλικού. Η κάμερα καταγράφει συγκλονιστικές  μαρτυρίες από 21 μαχητές, αξιωματούχους και διοικητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που κάνουν τον θεατή να αναρωτιέται πόσο απάνθρωποι εγκληματίες υπήρξαν οι Έλληνες, πόσο προδότες όσοι έφερναν ξένα στρατεύματα για να κατακρεουργήσουν Έλληνες και πόσο ηλίθιοι είμαστε αλληλοεξωντούμενοι ταξύ μας, για τα συμφέροντα των ξένων. Μάλλον η ιστορία επαναλαμβάνεται δίνοντας δίκιο στον Bismarck που είπε ότι οι Έλληνες θα ήταν σπουδαίοι, αν μονιάζαν μεταξύ τους.

Ένα συγκλονιστικό κινηματογραφικό ντοκουμέντο με την αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη, ακόμα και με όρθιους, που θα έπρεπε να δει ο κάθε νεοέλληνας.

 

Από κάτω χαμηλά
Χριστίνα Πιτούλη, Μιγκέλ Ιλάρι,  Ελλάδα-Ισπανία.

Ένα φιλμάκι από την καθημερινότητα των νάνων, μέσα από τις μαρτυρίες τους και τα συναισθήματά τους από το πώς τους βλέπουν και τους αντιμετωπίζουν οι άλλοι.

Τους βλέπουμε με περιέργεια, αλλά κανείς μας δεν σκέφτεται όπως να αισθάνονται αυτοί οι εξαρτώμενοι από συνάνθρωποί μας.  Το φιλμ μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε κάποιες συμπεριφορές μας.

Anaparastasis: Η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου (1926-1970)
Κωστής Ζουλιάτης, Ελλάδα.

Ο Γιάννης Χρήστου (1926-1970) λένε ότι συγκαταλέγεται στους μεγάλους μουσικούς μας, πρωτοπόρους του 20ού αιώνα, αλλά για πολλούς από εμάς παραμένει ένας μεγάλος άγνωστος. Ο πρόωρος θάνατός του σε τραγικό δυστύχημα στέρησε από τον κόσμο της σύγχρονης μουσικής ένα από τα πλέον συναρπαστικά και προκλητικά ταλέντα του. Η ταινία σκιαγραφεί τον μεγάλο μουσικό μας, αν και οι επιλογές των μουσικών κομματιών μόνο ερωτηματικά δημιούργησε στον κοινό θεατή.

Πεινασμένα μυαλά
Μπέατριξ Σβεμ, Γερμανία.

Ένας αρχιτέκτονας από την Μπενγκάλι, με πλωτές βιβλιοθήκες φέρνει βιβλία σε απομακρυσμένες περιοχές των Ινδιών και στον αποκλεισμένο κατά τη διάρκεια των μουσώνων κόσμο τους. Ένας άλλος Μογγόλος συγγραφέας γεμίζει κάθε καλοκαίρι δυο κούτες με βιβλία και τα δωρίζει σε παιδιά απομακρυσμένων περιοχών. Ένας Κενυάτης βιβλιοθηκάριος οδηγεί καραβάνια από καμήλες φορτωμένες βιβλία με προορισμό νομαδικές φυλές που ζουν στα σύνορα με τη Σομαλία. Η ταινία δείχνει τους ασυνήθιστους τρόπους μεταφοράς, διαφορετικές κουλτούρες και άλλους τρόπους ζωής, τις ανησυχίες, τις ελπίδες και τα όνειρα των ανθρώπων σ’ αυτές τις περιοχές, που ζουν στην ερημιά.

Το γλυκό καράβι
Ντανιέλε Βικάρι, Ιταλία.

Στις 8 Αυγούστου του 1991, ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων όρμησε στο καράβι «Βλόρα» κι ανάγκασε τον καπετάνιο να βάλει πλώρη για Ιταλία.  Το αλβανικό φορτηγό πλοίο καταλαμβάνεται από  20.000 ανθρώπους, στοιβαγμένους σαν τσαμπιά παντού, κρεμασμένους στα κατάρτια και στα σκαλοπάτια.  Στο λιμάνι του Μπάρι μερικοί ρίχνονται στη θάλασσα και κολυμπούν ως την ακτή, ενώ όλοι φωνάζουν «Ιτάλια, Ιτάλια», κάνοντας το σήμα της νίκης. Το φιλμ δείχνει την έκπληκτη Ιταλική πόλη, και εστιάζει στην ανικανότητα της Κεντρικής Διοίκησης που επεμβαίνοντας εμπόδισε τις τοπικές Αρχές στο να διαχειριστούν έξυπνα μια έκτακτη κατάσταση. Τελικά και μετά από απίστευτη ταλαιπωρία των επίδοξων μετανστών σε ένα άδειο γήπεδο ποδοσφαίρου, τους επανέκδωσαν στην Αλβανία.

Εικοσιένα χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα ο θεατής φεύγει με δύο έντονες διαπιστώσεις: Την δύναμη του πλήθους, που συμπαρέσυρε στην κατάληψη του πλοίου, ακόμα και τους φρουρούς του καθεστώτος, που πέταγαν τα όπλα τους και ακολουθούσαν τον κόσμο στην φυγή του προς ένα ελπιδοφόρο  μέλλον, αλλά και τις ανίκανες στα πάντα Δημοκρατικές Διοικήσεις της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας. Η φυγή μοιάζει για λύση, αφού σήμερα 4,5 εκατομμύρια ξένοι ζουν στην Ιταλία, αλλά η πραγματική αλλαγή απαιτεί μια «επανάσταση χωρίς ηγέτες» (τίτλος βιβλίου του Karne Ros).

Ο αποστάτης: Απόδραση από τη Βόρειο Κορέα

Αν Σιν, Καναδάς- Νότια Κορέα- Κίνα-Ταϊλάνδη.

Ο Κορεάτης Ντράγκον βοηθάει επί πληρωμή, αποστάτες από τη Βόρειο Κορέα να περάσουν παρανόμως τα σύνορα για να φτάσουν στην Νότια Κορέα μέσω της Κίνας..  Το ριψοκίνδυνο ταξίδι δείχνει την ζωή χιλιάδων ανθρώπων από τη Βόρειο Κορέα, που κρύβονται περιμένοντας στην Κίνα, και των λαθρεμπόρων που διακινδυνεύουν την ελευθερία των ίδιων και τις ζωές των άλλων. Γυρισμένη με κρυφή κάμερα από μια Καναδοκορεάτισσα, απαντάει αισιόδοξα στα ερωτήματα για τα ανθρώπινα δεινά.

Αποστολή στην άκρη του κόσμου
Ντάνιελ Ντένσικ, Δανία-Σουηδία.

Ένα ταξίδι στην άκρη του κόσμου μας, στη βορειανατολική Γροιλανδία, όπου τα παγόβουνα λιώνουν πλέον με ραγδαίους ρυθμούς. Επιστήμονες, αλλά και καλλιτέχνες, γεωλόγοι και αστροβιολόγοι, αναζητούν νέα είδη ζωής, θαμμένα επί αιώνες κάτω από τους πάγους, ψάχνοντας για τα θεμελιώδη ερωτήματα υπαρξιακής φύσης.

Τσαρ… Το νησί φάντασμα
Σόουραβ Σάρανγκι, Ινδία

Ένα 14χρονο αγόρι, κάνει λαθρεμπόριο ρυζιού από την Ινδία στο Μπαγκλαντές,  διασχίζοντας τον ποταμό Γάγγη, το φυσικό σύνορο μεταξύ των δύο κρατών. Είναι ο  ποταμός που διάβρωσε την περιοχή τους και το σπίτι του στην ενδοχώρα της Ινδίας,  όταν η Κεντρική Διοίκηση αποφάσισε να κατασκευάσει ένα φράγμα, το οποίο τελικά διαμόρφωσε ένα εύθραυστο νησί με το όνομα Τσαρ, στη μέση του ποταμού.

Η οικογένειά του βρήκε κατάλυμα σ’ αυτήν την έρημη έκταση που ελέγχεται από την συνοριακή αστυνομία και τον δύο χωρών. Ο μικρός ονειρεύεται να βρεθεί στο παλιό του σχολείο στην Ινδία, αλλά η φτώχια τον αναγκάζει να ζει από το λαθρεμπόριο. Μετά από νέους μουσώνες ο ποταμός φουσκώνει ξανά και τα παράλια του νέου νησιού υποχωρούν. «Το Τσαρ μπορεί κάποια μέρα να εξαφανιστεί, εμείς όμως όχι», λέει με χαμόγελο το αγόρι.

Ο μανάβης
Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, Ελλάδα.

Ο Νίκος Αναστασίου, πλανόδιος μανάβης, κάνει μαζί με τη γυναίκα του Σοφία, το ίδιο δρομολόγιο κάθε βδομάδα, όλο το χρόνο, από τη δεκαετία του ’80. Ξεκινώντας από τα Τρίκαλα, επισκέπτονται τα εγκαταλειμμένα χωριά της νοτιοδυτικής Πίνδου, διανύοντας μια απόσταση 75 χιλιομέτρων. Τα τελευταία χρόνια, τους βοηθάνε και τα δύο τους παιδιά, ο Κώστας κι ο Θύμιος. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί το ταξίδι τους στις τέσσερις εποχές του χρόνου. «Ο Μανάβης» πήρε το βραβείο κοινού. Εντυπωσιακό το πόσο πολύς ο κόσμος και πόσο πολλές ομάδες νεαρών και άλλων, φώναζαν και χειροκροτούσαν πολύ πριν την έναρξη. Κάτι που ίσως σηματοδοτεί, πως η απόκτηση ενός βραβείου απαιτεί και κάποια διοργάνωση.  Καλή πάντως η αφήγηση μιας Ελληνικής πραγματικότητας, η οποία με τους υπερήλικες και μοναδικούς πελάτες του μανάβη, σύντομα θα εκλείψει δια παντώς.  Συγκινητικό, το ότι ήταν όλοι παρόντες μετά την προβολή. Τόσο οι παράγοντες, όσο και η πρωταγωνιστούσα οικογένεια του μανάβη.

Οι δρόμοι έχουν τη δική τους ιστορία:Οδός Πειραιώς
Λεωνίδας Βαρδαρός.

Η οδός Πειραιώς είναι ο πρώτος δρόμος που χαράχτηκε, διανοίχτηκε και ασφαλτοστρώθηκε στη νέα πόλη των Αθηνών. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει την ιστορική εξέλιξη της οδού Πειραιώς από την αρχαιότητα έως την σημερινή της μετάλλαξη, σε χώρο υποδοχής μεταναστών, σε κέντρο πολιτισμού, αλλά και σε μια περιοχή γεμάτη χώρους μαζικής ψυχαγωγίας.

Στρατόπεδο 14 – Ζώνη ολοκληρωτικού ελέγχου
Μαρκ Βίζε, Γερμανία

Η ιστορία ενός άνδρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ ένα στρατόπεδο στη Βόρειο Κορέα, στα πρότυπα ενός γκουλάγκ. Ανακάλυψε ότι υπάρχει «έξω κόσμος» για πρώτη φορά, μετά την απόδρασή του, σε ηλικία 23 ετών. Η ταινία αφηγείται την απίστευτη ιστορία, αυτού και των συγκρατούμενων του, εγκλεισμένους εφ’ όρου ζωής, χωρίς κανένα δικαίωμα, σε ένα απάνθρωπο στρατόπεδο. Με φρουρούς  της φυλακής τους να έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου για τον καθένα, ακόμα και αν θανάτωναν μια κοπέλα, απλά και μόνο επειδή έμεινε έγγυος μετά τον βιασμό της από  τους ίδιους.  Το φιλμ ελλείψει στοιχείων έδειχνε μόνο τον δραπέτη και έναν πρώην φρουρό, μετανάστες πλέον στις ΗΠΑ.  Όμως διάφορες αναντιστοιχίες δημιουργούν ερωτηματικά ως προς την αληθοφάνεια των ισχυρισμών. Όπως πχ όταν ο δραπέτης,  που σήμερα ζει άνετα στις ΗΠΑ, λέει ότι αναπολεί τη ζωή του στο στρατόπεδο. Υποβιβάζεται έτσι το ντοκιμαντέρ σε κακογυρισμένο προπαγανδιστικό φιλμ.  Αν όμως όλα ανεξαιρέτως είναι όπως περιγράφονται, τότε πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία, απίστευτη στην εποχή μας, που δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά για το πού πάει η κοινωνία μας το 2013.

Οι αθάνατοι στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης
Γιώργος Μουστάκης, Νίκος Λαμπότ, Ελλάδα-Νορβηγία.                                 

Ποιος γνωρίζει ότι ο πυρηνικός φυσικός Αντρέι Ντροζντόφ, ίδρυσε μια Σχολή Αποκρυφισμού βασισμένη στη φιλοσοφία του Πυθαγόρα και ότι μαζί με έξι ακόμα Ρώσους επιστήμονες ζουν σε μια κοινότητα στη Γαύδο, το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης;  Γιατί άραγε δεν γνωρίζουμε τέτοια σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα, αλλά μας βομβαρδίζουν καθημερινά με τα ερωτικά των ηθοποιών και των ποδοσφαιριστών; Τυχαίο ή στόχος της Παγκοσμιοποίησης; We need a global government and we need it fast.

Λίνος Κουντουράς