19. Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Με νέο Διευθυντή τον κ. Ορέστη Ανδρεαδάκη μας υποδέχτηκε το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Σε αντίθεση με τις συνηθισμένες πρακτικές των πολιτικών μας, τους οποίους βλέπουμε αρκετές φορές με μια απαράδεκτη εμφάνιση, αφού οι περισσότεροι δεν τολμούν να φορέσουν γραβάτα, μήπως και τους … μαλώσει ο Πρωθυπουργός τους, ο κ. Ανδρεαδάκης εμφανίζονταν όχι μόνο με κουστουμιά, αλλά και με παπιγιόν. Πολύ μας άρεσε αυτό, γιατί δείχνει αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία, που μόνο όσοι ξεφεύγουν από τη νοοτροπία του κοπαδιού αποτολμούν.
Ο κ. Ανδρεαδάκης εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου, συνεργάστηκε με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως συντονιστής, εργάστηκε στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA, ως κινηματογραφικός συντάκτης, συμμετείχε στην ίδρυση του Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου Athens Open Air Film Festival, εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου
στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA και ως κινηματογραφικός συντάκτης, ενώ το 1996 δημιούργησε την κινηματογραφική εκπομπή «Ραντεβού για Σινεμά» και συμμετείχε στην ίδρυση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας. Εργάστηκε ως Διευθυντής Συντονισμού και Επικοινωνίας και το 2007 ανέλαβε την θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή.
Το 2013 η γαλλική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο του Ιππότη του Τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών. Καλά φεστιβάλ, του ευχόμαστε !
Φέτος μείναμε όλες τις μέρες στο φεστιβάλ, είδα 48 συνολικά ταινίες, πολλές των οποίων πολύ σημαντικές, αφού μας έβαλαν σε σκέψεις για το πού μας πάνε οι ιθύνοντες της (καταραμένης ;; ) παγκοσμιοποίησης. Κάποια τέτοια εντυπωσιακά έργα ήταν το “Houston – We Have a Problem”, το “Οι κυβερνήσεις λένε ψέματα”, το βραβευμένο Ινδικό “Μηχανές”, το Κινέζικο “Η Αυτοκρατορία Ονείρων”, το “Η μεγάλη ουτοπία” για τα μετέπειτα της Ρωσικής Οκτωβριανής επανάστασης, το “Βυζιά” και άλλα αρκετά αξιόλογα.
Είναι κρίμα που χρόνια τώρα και παρά τις προσπάθειές μου, δεν κατόρθωσα να επιτύχω την εβδομαδιαία προβολή συγκεκριμένων αξιόλογων ταινιών σε κάποιον Αθηναϊκό κινηματογράφο. Θα συνεχίσω όμως τις προσπάθειές μου γιατί πιστεύω ότι αρκετά μας αποβλακώνουν – επιλεγμένα και συντονισμένα – με τις αηδιαστικές σειρές στην TV ή με τα Αμερικάνικα έργα, που όποτε τα επιλέξεις μόνο πιστόλια και δολοφονίες βλέπεις. Η ζωή μας δεν είναι έτσι, και αν είναι αυτή η Αμερικανική πραγματικότητα (την βλέπουμε άλλωστε καθημερινά στις ειδήσεις) καθόλου δεν μας αφορά !
Η Θεσσαλονίκη μαγευτική όπως πάντα, με πολύ φοιτητόκοσμο να περιφέρεται στο Κέντρο, δίνοντας σε εμάς τους μεγαλύτερους ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Εντυπωσιακά και τα λίγα εναπομένοντα παλαιά κτίσματα της συμπρωτεύουσας, που σε λίγο δεν θα υπάρχουν. Το Κράτος απαγορεύει τις ριζικές επεμβάσεις, απαιτεί από τους ιδιοκτήτες την διατήρηση με δικά τους έξοδα, τους χρεώνει με υπέρογκη φορολογία, οπότε και εκείνοι τα αφήνουν να γκρεμιστούν, ώστε να μπορέσουν να έχουν κάτι από την περιουσία τους. Θα αντικατασταθούν λοιπόν και αυτά σε λίγο από τις επικερδέστερες πολυκατοικίες. Έτσι προστατεύει η Ελλάδα την πολιτιστική της κληρονομιά.
Υπάρχει βέβαια και η νοοτροπία του ωχαδερφισμού. Θέλουμε δηλαδή να μπαίνουμε από το παράθυρο στο μαγαζί μας; Κανένα πρόβλημα. Μία μεταλλική σκάλα πάνω στο πεζοδρόμιο είναι η λύση. Λέω να βάλω και εγώ μία λίγο μεγαλύτερη σκαλίτσα, για να μπαίνω απ’ το πεζοδρόμιο στον 1ο όροφο του γραφείου μας. Γιατί όχι;
Πολύ με εντυπωσίασε και μια τεράστια διαδήλωση για τις μεθοδεύσεις στις περίφημες “Σκουριές”, που όλοι ως Αντιπολίτευση πολεμούν, αλλά με την αναρρίχηση στην Εξουσία, σπεύδουν να βοηθήσουν όσο μπορούν,. Ιδιαίτερα η συμμετοχή νέων παιδιών που γονατιστά και δεμένα με αλυσίδες συμμετείχαν στη διαδήλωση, ήταν σημαντική και άξια συγχαρητηρίων.
Στα καφενεία, σε πλησιάζουν ανά τρίλεπτο αμέτρητοι μικροπωλητές που θέλουν να σου πουλήσουν κάθε σαχλαμάρα ή άτομα με βιολιά, ακορντεόν, κιθάρες και άλλα μουσικά όργανα, στην πλατεία μαρμαρωμένες κοπέλες βαμμένες ασημένιες ή χρυσές, επαιτούν και ναρκομανείς μόνο που δεν σε δέρνουν αν τους αγνοήσεις. Αποδεικνύεται έτσι η κρατική ανεπάρκεια, αφού όλοι αυτοί πάλι από δικά μας χρήματα επιβιώνουν, ενώ μια καλύτερη κρατική διαχείριση θα είχε καλύτερα, δικαιότερα και πιο ανθρώπινα αποτελέσματα. Ενώ έτσι οι καπάτσοι τη βολεύουν και οι αδύναμοι περιμένουν το μοιραίο, ξαπλωμένοι όπως η γριούλα καταγής, μέσα στη βροχή.
Αξιαγάπητες οι Εκκλησίες, ο Άγιος Δημήτριος, η Αχειροποίητος και άπειρες άλλες, ενώ η ήρεμη θάλασσα προσέφερε αξέχαστες εικόνες.
Και του χρόνου, να ‘μαστε καλά και να έρθετε και όλοι εσείς μαζί μας.
Λίνος Κουντουράς
Σχετικά άρθρα
Ετικέτες
Μοιραστείτε το
