Ελληνική πραγματικότητα.

25 Ιούν 2017 από lk

Εκλογές.

Ελληνική πραγματικότητα.

Πριν από λίγο είχα στείλει το παρακάτω μήνυμα σε σημαίνοντες φίλους και γνωστούς με την σημείωση:

“Προς όλους όσους πιστεύουν ότι μόνο μια άμεση πανεθνική αλλαγή μπορεί να αποτρέψει την επικείμενη ολοσχερή διάλυση της Ελλάδας. Αισθάνομαι ότι σε λίγο εμείς οι Έλληνες θα χάσουμε τα πάντα. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Τα συνημμένα κείμενα είναι αυτό που μπορώ να κάνω εγώ. Άλλοι ίσως πολύ πιο πολλά. Εσείς πιστεύω μπορείτε ακόμα περισσότερα. Ο “Κανένας” όμως των δημοσκοπίσεων θα μπορέσει να κάνει τα πάντα. Διαβάστε, αν δεν σας κάνει κόπο τα συνημμένα δυο κείμενα”.

Στη συνέχεια ο κ. Διονύσης Νέγκας μου απάντησε με μια πολύ εύστοχη ανάλυση της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα και των αιτίων της, που πιστεύω ότι αξίζει να δημοσιευτεί, μήπως και κάτι αλλάξει, πριν βυθιστούμε στην άβυσσο !

Φίλε Λίνο,

Σε ευχαριστώ για την ενημέρωση σχετικά με τις αγωνίες που σε διακατέχουν για το μέλλον της χώρας μας και για την ανάγκη που αισθάνεσαι να συμβάλλεις με κάποιο τρόπο στην αναστροφή της καταστροφικής πορείας που ακολουθούμε. Με βρίσκεις σύμφωνο στα περισσότερα από αυτά που εκθέτεις όχι όμως και στην ιδέα ίδρυσης ενός ακόμα κόμματος που να ευαγγελίζεται όλα όσα αναγκαία απαριθμείς. Ο λόγος είναι απλός. Οι έλληνες ψηφοφόροι είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν νοοτροπία, στο ορατό τουλάχιστο μέλλον και επομένως αποκλείεται να ενστερνιστούν προγράμματα που επικεντρώνονται αποκλειστικά στο εθνικό συμφέρον και όχι στην ικανοποίηση των οπαδών του κάθε κόμματος, όπως γίνεται από γενέσεως της ελληνικής δημοκρατίας. Για να αποκτήσουν την αναγκαία συνείδηση του συνολικού συμφέροντος θα απαιτηθεί μακρόχρονη, ριζοσπαστική και απόλυτα συνεπής αναμόρφωση της παιδείας μας σε όλες τις εκφάνσεις και τις βαθμίδες της. Τα κόμματα αλλά και οι θεσμοί που διαθέτουμε σήμερα είναι ακριβώς εκείνα που μας αξίζουν. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος λαός στον κόσμο που θα ξαναψήφιζε σε λίγους μήνες τον κομματικό συνδυασμό που με τις παλινωδίες του τον υποχρέωσε να στέκει σε ουρές στα ATM για να εισπράξει λίγα Ευρώ από τη σύνταξή του ή τον τραπεζικό του λογαριασμό έχοντας μάλιστα διαστρεβλώσει πρόσφατα ακόμα και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που ο ίδιος αποφάσισε και υλοποίησε, το αντικείμενο του οποίου η πλειοψηφία των ψηφοφόρων δεν είχε καν καταλάβει αφού άλλωστε το μισό ήταν γραμμένο σε ξένη γλώσσα.

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα πιστεύω ότι δεν βρεθήκαμε γιατί κάποιοι μας ξεγέλασαν. Δεν μας φταίνε ούτε οι στυγνοί δανειστές ούτε οι αδίστακτοι εκμεταλλευτές των αθώων και απονήρευτων λαών. Οι κύριοι φταίχτες είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όλα τα δεινά, που ορθότατα περιγράφεις, μας βρήκαν επειδή δεκαετίες ολόκληρες χρησιμοποιούμε το δικαίωμα της δημοκρατικής μας ψήφου σαν όπλο όχι για να προκόψουμε σαν έθνος και σαν χώρα αλλά για να διορίζουμε τα παιδιά μας στο δημόσιο κατ’ εξαίρεση, να διαφεύγουμε λάθρα από τις υποχρεώσεις μας, να απαιτούμε ολοένα και περισσότερα προνόμια εις βάρος των άλλων συμπολιτών μας και κυρίως για να διεκδικούμε το, κατά την άποψή μας, αναφαίρετο δικαίωμα να ζούμε σαν ιδιοκτήτες πετρελαιοπηγών χωρίς να παράγουμε πλούτο και αδιαφορώντας πλήρως για το ποιος θα πρέπει καλύπτει το ανάλογο κόστος.

Οι αντάξιοι πολιτικοί μας όλα αυτά τα χρόνια δεν κάνουν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να χρεώνουν ασύστολα τη χώρα δίνοντάς μας αυτά που συνεχώς τους ζητάμε προκειμένου να τους ψηφίζουμε και αφού βεβαίως διασφαλίζουν για τον εαυτό τους το κάτι παραπάνω. Έχω πραγματικά βαρεθεί να ακούω ότι για ότι πάθαμε φταίνε αυτοί που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτός ο μύθος προσπαθεί να σκεπάσει την αλήθεια η οποία είναι απλή και ξεκάθαρη. Εμείς όλοι κυβερνούσαμε αυτά τα χρόνια είτε από τη θέση των κυβερνώντων και των αντιπολιτευομένων, είτε από τη θέση των συνδικαλιστών, είτε από τη θέση των δημοσίων λειτουργών, των καθηγητών και δασκάλων, των δημοσιογράφων, των επιχειρηματιών κ.λπ. ακόμα δε και από τη θέση των πνευματικών ηγητόρων και καλλιτεχνών οι οποίοι αντί να σημάνουν έγκαιρα τον συναγερμό έσπευδαν να προβάλλονται στο νοήμον κοινό φορώντας τους κομματικούς τους μανδύες.

Βεβαίως το αδήριτο ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα. Για οποιονδήποτε πρακτικό άνθρωπο είναι φανερό ότι δεν υπάρχει χρόνος ούτε για καλλιέργειες νέων ιδεών ούτε για προσπάθειες βελτίωσης της κοινωνικής αντίληψης των ψηφοφόρων. Άλλωστε η όποια τέτοια προσπάθεια θα ήταν καταδικασμένη από τα πρώτα της κιόλας βήματα χωρίς τη δυνατότητα πρόσβασής της στα μέσα ενημέρωσης. Αυτό που μπορεί ίσως να γίνει είναι η προσπάθεια ανίχνευσης και εντοπισμού ενός από τους πολιτικούς μας που να διαθέτει ήδη την αναγκαία αποδοχή από κάποια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων και ο οποίος να είναι αποφασισμένος, εάν αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης, να μην ακολουθήσει τις παλιές πρακτικές αλλά να αναλωθεί στο έργο της αναμόρφωσης του ελληνικού κράτους, με ότι αυτό συνεπάγεται για το πολιτικό του μέλλον. Υπάρχει άραγε κάποιος τέτοιος;

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για να διαπιστωθεί εάν, ακόμα και μεταξύ όσων από εμάς έχουμε διαπιστώσει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκε η χώρα, υπάρχει πράγματι η διάθεση για τη σωτήρια αλλαγή, θα ήταν να αποπειραθούμε να συμφωνήσουμε σε κάποιο από τα πρόσωπα της σημερινής πολιτικής σκηνής. Εγχείρημα δύσκολο για τη νοοτροπία μας αφού όλοι οι έλληνες πιστεύουμε ότι ο καθένας από εμάς κατέχει τη μόνη πραγματική αλήθεια.

Ας δοκιμάσουμε λοιπόν να επιλέξουμε, από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, κάποιον που από την ιστορία του, την ηλικία του, την παιδεία του και τον χαρακτήρα του θα προσφέρεται για το ρόλο ενός ηγέτη που θα εργασθεί αποκλειστικά και μόνο για το συμφέρον του τόπου. Κάποιον πολιτικό – τεχνοκράτη που να πιστεύει ότι η χώρα πρέπει να οργανωθεί εξ υπαρχής εφαρμόζοντας ένα εθνικό πρόγραμμα ανάπτυξης της ευρύτερης δυνατής αποδοχής. Κάποιον που να πιστεύει στις δυνατότητες της ελεύθερης οικονομίας της προσαρμοσμένης στο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον του ευρύτερου χώρου στον οποίο είναι ενταγμένη και η χώρα. Κάποιον που να κάνει κτήμα του και να μεταδώσει, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, στους πολίτες αυτού του τόπου την πίστη της εθνικής ανασυγκρότησης βάσει σχεδίου έστω και εάν απαιτηθεί μια επίπονη περίοδος προσαρμογής. Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι δανειστές μας θα στηρίξουν μια τέτοια προσπάθεια η οποία θα εξασφαλίζει και τα δικά τους συμφέροντα. Εάν τον βρούμε θα πρέπει να τον συναντήσουμε προκειμένου να μορφώσουμε τελική γνώμη και στη συνέχεια να επιδιώξουμε με κάθε δυνατό τρόπο την επιτυχία του οποτεδήποτε και αν γίνουν οι εκλογές.

Σε μια τέτοια συλλογική προσπάθεια, με αποκλειστικό στόχο την ανάθεση της τύχης της χώρας σε άτομο που να μας έχει πείσει ότι διαθέτει όχι μόνο τα προσόντα αλλά και τη διάθεση να εργαστεί για το συμφέρον του τόπου και όχι το δικό του ή των οπαδών του, θα ήμουν πρόθυμος να αφιερώσω τις όποιες δυνατότητές μου.