Ελλάδα

18 Ιαν 2019 από lk

Ελλάδα

Η Ελλάδα είναι η Χώρα όπου οι πιο κυνηγημένοι από τις Κυβερνήσεις και την Εξουσία είναι όποιοι δεν χρωστούν στο Κράτος, όποιοι έχουν αποταμιεύσεις στηρίζοντας έτσι τις Τράπεζες, όποιοι εργάζονται ή έχουν εργαστεί επί δεκαετίες συντηρώντας τα Ασφαλιστικά Ταμεία, όποιοι έχουν κάποια περιουσία για την οποία τους ρημάζουν με φόρους, όποιοι έχουν 1 ή 2 κανονικά ασφαλισμένα οχήματα, για τα οποία και πάλι πληρώνουν φόρους και όποιοι δεν χρωστούν σε κανέναν τίποτα. Από αυτούς τους “σωστούς” αρπάζουν οι ιθύνοντες όσο γίνεται περισσότερα και τα δίνουν σε υπερχρεωμένες επισφαλείς επιχειρήσεις, σε Τράπεζες που με ευθύνη των διευθυντών τους χορηγούσαν αβέρτα δάνεια ακόμα και σε αφερέγγυα άτομα, χωρίς εμφανή δυνατότητα αποπληρωμής και σε υπερβολικά υψηλούς τόκους για δανεικά, που πήραμε ο ένας Θεός ξέρει για τι. Αγωνιούν δε να ξαναβγούμε στις Αγορές, για να δανειστούν ξανά και ας χρωστάμε ήδη κάποια 400 δις.

Για όσους πάλι δεν εργάζονται, δεν πληρώνουν χρόνια τώρα φόρους, δεν εμφανίζουν αποταμιεύσεις, χρωστάνε σε Κράτος, σε Τράπεζες, σε Ασφαλιστικά Ταμεία και σε Υπηρεσίες, για όσους κινούνται με ανασφάλιστα αυτοκίνητα ή αποκρύπτουν περιουσιακά στοιχεία, ώστε να μην πληρώνουν για αυτά, για όσους είναι αραγμένοι στα καφενεία, αλλά απαιτούν από τους άλλους και το Κράτος υποστήριξη, για όλους αυτούς οι ιθύνοντες είναι πρόθυμοι να τους βοηθήσουν οικονομικά και τους στηρίζουν με ιδιαίτερη φροντίδα.

Δεν εννοώ βέβαια ότι δεν πρέπει να στηρίζονται οι αναξιοπαθούντες, όσοι δηλαδή από τα συνεχή λάθη των πολιτικών μας βρέθηκαν από εργαζόμενοι, άνεργοι χωρίς έσοδα. Ασφαλώς και αυτούς πρέπει να τους βοηθήσει η κοινωνία. Όμως όχι χορηγώντας επιδόματα ή και συντάξεις σε άτομα που κατοικούν ακόμα και 5 χρόνια μόνο στην Ελλάδα, αρπάζοντας ασύστολα χρήματα από τους λίγους που τελικά στηρίζουν το απερίγραπτο αυτό Ελληνικό Κράτος.

Οι Ηγέτες μας, θέλουν την ανάπτυξη της οικονομίας μας, όμως παράλληλα φορολογούν με έως και 63 % τις κερδοφόρες επιχειρήσεις, ενώ θυμούνται μετά από χρόνια και όχι το πρώτο δίμηνο, ότι μια μεγάλη εταιρεία δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Σαν αυτήν που δεν είχε πληρώσει σχεδόν ποτέ τη ΔΕΗ (!!) αλλά οι αρμόδιοι επενέβησαν χρόνια μετά, όταν το χρέος έχει φτάσει τα 31 εκατομμύρια € και ήταν πια αδύνατον να αποπληρωθεί. Τι το πιο απλό τότε, από την ανακήρυξη της εταιρείας σε κατάσταση πτώχευσης, οπότε τα χρήματα χάθηκαν δια παντός (δικά τους ήταν;) επιβαρύνοντας πλέον τον άψογο οικονομικά Έλληνα πολίτη.

Παράλληλα αφήνουν το κράτος της ρεμούλας να ευδοκιμεί. Γιατί άραγε; Γιατί επιτρέπουν σε συγκεκριμένο εστιατόριο να σου λένε από την πόρτα, μπαίνοντας, ότι δεν δέχονται παρά μόνο μετρητά. Και οι εφοριακοί που κυνηγάνε τον κάθε περιπτερά για το αν κόβει απόδειξη για την εφημερίδα του 1,30 €, κάνουν ότι δεν βλέπουν. Γιατί άραγε;

Κάπου 436.653 υπολογίζονταν πρόσφατα τα ανασφάλιστα αυτοκίνητα και χρόνια τώρα δύσκολα τα εντόπιζαν οι Αρχές, παρ’ ότι ζούμε στην εποχή των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, στους οποίους είναι ήδη καταγεγραμμένα όλα τα οχήματα. Τους είναι προφανώς πολύ δύσκολο να ζητήσουν από τις Ασφαλιστικές Εταιρείες τη λίστα των ασφαλισμένων σε αυτές οχημάτων και να τα συγκρίνουν μέσω του υπολογιστή με τα κυκλοφορούντα.

Αστυνομικούς και ιδιαίτερα της Τροχαίας δεν βλέπει πια ο Έλληνας στους δρόμους. Πού να είναι άραγε και δεν εμφανίζονται. Μήπως στην φύλαξη και μόνο των Ηγετών μας; Γιατί ακούμε για κάποιες χιλιάδες αστυνομικούς που σε κάθε μετακίνηση Υπουργών ή Καγκελάριου αναλαμβάνουν τη φύλαξή τους. Έτσι όμως η Ελλάδα κατάντησε να βρίσκεται σε πρώτη Ευρωπαϊκή θέση ως προς τα τροχαία ατυχήματα,

οπότε η έλλειψη τροχαίων δεν πρέπει να είναι Θέμα οικονομίας, αφού το κόστος από τα τροχαία ατυχήματα είναι τεράστιο και πολλαπλάσιο από αυτό για κάποιους επιπλέον αστυνομικούς.

Παρ’ όλα αυτά είμαστε περήφανοι που … “ανήκομεν εις την Δύσιν” και τίποτε δεν μας σταματάει πλέον στο να βγούμε στις Αγορές και στην αναμονή των λεφτάδων της Ευρώπης, που τους φαντάζομαι να περιμένουν στην ουρά το σφύριγμα για να αρχίσουν τις επενδύσεις, ενώ οι γείτονές μας είναι έτοιμοι να χυμήξουν για να μας … κατασπαράξουν.