Καλαμαριά Θεσσαλονίκης.

24 Μαρ 2013 από lk

Καλαμαριά Θεσσαλονίκης

Κατά την περίοδο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, με φιλοξένησε η ξαδέλφη μου Βίκη στην Καλαμαριά και κάνοντας εκεί την πρωινή μου βόλτα, έμεινα έκπληκτος από όσα προσφέρει αυτή η γειτονιά στους κατοίκους της, αλλά και τα πολλά αρνητικά της Δημόσιας Διοίκησης.

Ένα σπίτι πιο κάτω από το δικό της, περνούν τα λεωφορεία για το κέντρο.

Και δυο δρόμους πιο πάνω περνούν άλλα λεωφορεία, για άλλες περιοχές. Κόμβος δηλαδή με τα όλα του και όμως χωρίς κυκλοφοριακό θόρυβο.

Απέναντι από το σπίτι το Αστυνομικό τμήμα, δημιουργεί αισθήματα ασφάλειας. Άλλο τώρα αν σε κάποιες άλλες περιοχές της Ελλάδας, οι ληστές μπαίνουν ανενόχλητοι σε σπίτια δίπλα στις αστυνομίες και τα ρημάζουν. Εκεί βλέπετε τα Όργανα της Τάξης έχουν άλλες προτεραιότητες. Στέλνονται να αντιμετωπίσουν τους διαμαρτυρόμενους πολίτες, που οι πολιτικοί μας επιμένουν να ονομάζουν ταραξίες, αναρχικούς, όργανα του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και τρομοκράτες, ώστε να τους ξυλοκοπούν δικαιωματικά.

Στην Καλαμαριά ο κεντρικός δρόμος, φαρδύς και άνετος δεν δημιουργεί άγχος στους οδηγούς, έτσι ώστε η ηχορρύπανση να είναι ελάχιστη.

Οι άπειρες καφετέριες, που στον κεντρικό αυτό δρόμο προσέφεραν διασκέδαση στη νεολαία της περιοχής (και όχι μόνο), κλείνουν η μία μετά την άλλη, μετά από τις αναποτελεσματικές προσπάθειες της εθνοσωτήριας Τρι-ανδρείας, η οποία με την συμπαράσταση της Τρόϊκας υποβαθμίζει την Ελληνική οικονομία.

Αμέσως μετά τον δρόμο, στα δέκα μέτρα, μια κατηφορίτσα σε οδηγεί σε μια ωραία αμμουδιά για τα μπάνια του καλοκαιριού. Δίπλα της ένα Λούνα Παρκ για τα παιδάκια και αμέσως πιο κάτω, Μαρίνες και λιμανάκια με βαρκούλες ή σκάφη.

Και αυτές, πιστεύω οι Μαρίνες, θα δοθούν σε λίγο στους Τούρκους επιχειρηματίες, με χαμηλό τίμημα, προς εκμετάλλευση για τα επόμενα 100 μόνο χρόνια. Μετά θα είναι και πάλι δικές μας. Πρόκειται για τις λεγόμενες «επενδύσεις», που σημαίνει ότι οι ξένοι παίρνουν έτοιμα όσα εμείς δημιουργήσαμε (και πληρώσαμε) για να εισπράττουν στα επόμενα 100 χρόνια τα κέρδη, τα οποία στη συνέχεια στέλνουν και επενδύουν στην πατρίδα τους.

Στα λιμανάκια τα πολύ μικρά σκάφη, οι ψαρόβαρκες και τα μικρά κρις-κραφτ, χάνονται σιγά – σιγά. Η εξέλιξη αυτή είναι αποτέλεσμα της πάταξης της φοροδιαφυγής και της υψηλής φορολόγησης των ιδιοκτητών τους. Έτσι στις μαρίνες παραμένουν μόνο οι πανάκριβες θαλαμηγοί, γιατί αυτές βλέπετε εξαιρούνται και φορολογούνται ελάχιστα. Άσε που με εντολή της ΕΕ, δόθηκαν και σημαντικές επιδοτήσεις σε όσους ψαράδες σπάζουν και πετάνε τα ψαροκάϊκά τους. Τώρα ψάρια θα αγοράζουμε μόνο από πολυεθνικές εταιρείες αλιείας ή εν πάση περιπτώσει μόνο από εταιρείες μεγάλων συμφερόντων. Γι’ αυτό άλλωστε ψηφίστηκε για τους ερασιτέχνες (ως τροπολογία, όπως συνηθίζεται, μέσα σε άλλο άσχετο νομοσχέδιο) και ο περιορισμός του επιτρεπόμενου αριθμού ψαριών, σε όσα μπορεί να φάει ο ίδιος ο ψαράς και μόνο. Δυο τρία μικρά ψαράκια δηλαδή, ενώ οι μεγάλες μηχανότρατες επιτρέπεται να σηκώνουν ολόκληρο το βυθό, με χιλιάδες ψάρια, μεγάλα αλλά και πολύ μικρά, με γόνο, και με ότι άλλο βρίσκεται στη θάλασσα, ακόμα και με παλιά παπούτσια.

Λίγο πιο κάτω, μεταξύ θάλασσας και κεντρικού δρόμου, εκτείνεται για ενάμισι περίπου χιλιόμετρο, παράλληλα με αυτόν, ένα αξιοζήλευτο πάρκο με πευκοδάσος, παγκάκια, δρομάκια για περίπατο, αγάλματα και παιδικές χαρές.

Η περιοχή έχει και ψαροταβέρνες, μεζεδοπωλεία και τσιπουράδικα, τα πιο πολλά δίπλα στη θάλασσα. Ελπίζω να μην τα κλείσει και αυτά η πολιτική «αναβάθμισης της οικονομίας μας», που ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια από τους Ικέτες της Τρι-ανδρείας.

Ένα ταβερνάκι αξίζει βέβαια ιδιαίτερης μνείας, αφού από Δευτέρα έως Παρασκευή μπορείς να φας όσο θέλεις και από όλα τα φαγητά και τα ορεκτικά του καταλόγου, πληρώνοντας μόνο 12 € ανά άτομο. Ότι πρέπει για τις δύσκολες εποχές που ζούμε. Προσέξτε μόνο γιατί αν το μάθει κανένας της Τρόϊκας ή ο κ. Λοβέρδος και συμπεράνουν ότι έτσι θα μειωθούν οι θάνατοι από την πείνα, θα το κλείσουν άμεσα.

Στα διακόσια μέτρα – δεν θα το πιστέψετε – υπάρχει και νοσοκομείο του ΙΚΑ. Ακούγοντας λοιπόν καθημερινά για τις τεράστιες ουρές και την ταλαιπωρία των ασφαλισμένων, αποφάσισα να πάω να δω ιδίοις όμασι την απαράδεκτη αυτή κατάσταση.

Μπαίνοντας μέσα με ξένισε το ότι δεν υπήρχε ούτε ουρά, ούτε και έστω ένας στο γκισέ. Με υποδέχτηκε μια ευγενέστατη κυρία. Της είπα ότι ήθελα μια συγκεκριμένη εξέταση και ότι δεν ήμουν ασφαλισμένος του ΙΚΑ, αλλά του ΕΤΑΑ. «Δεν πειράζει» είπε η κυρία, «τώρα είμαστε δημόσιο νοσοκομείο και δεχόμαστε κάθε ασφαλισμένο». Για ραντεβού πηγαίνετε απέναντι. Και εκεί ούτε ένας ασθενής. Μια ευγενέστατη πάλι κυρία με ρώτησε από τι πάσχω, για να επιλέξουμε την ειδικότητα. Γνωρίζοντας την επικρατούσα κατάσταση περίμενα ραντεβού μετά από 4 έως έξι μήνες. Προς έκπληξή μου το ραντεβού ήταν μετά από 4 εργάσιμες ημέρες. Έμεινα ευχάριστα έκπληκτος.

Βγαίνοντας βρέθηκα μπροστά σε ένα τεράστιο πανό με διαμαρτυρία, επειδή οι κρατούντες, τρι-ανδρεία και Τρόϊκα, θέλουν να καταργήσουν το νοσοκομείο αυτό. Πιστεύουν προφανώς ότι η διατήρησή του καταστρατηγεί την θέση της παγκοσμιοποίησης που θέλει τον Έλληνα σε τεράστιες ουρές και με χείριστη ιατροφαρμακευτική μέριμνα, μήπως και ξεκληριστούμε γρήγορα, δεδομένου του ότι «δεν πεθαίνουμε κι’ όλας», κατά τον κ. Λοβέρδο.

Έχει και πιο πάνω, άλλο ένα Νοσοκομείο, πολύ ονομαστό, το Άγιος Παύλος. Προσπάθησα λοιπόν το ίδιο και σε αυτό, το μεγαλύτερο νοσοκομείο, αλλά εκεί τα ραντεβού κλείνονται μόνο τηλεφωνικά, στον τετραψήφιο αριθμό, που ισχύει για όλη την Ελλάδα. Όταν όμως τηλεφώνησα και ζήτησα ραντεβού για εξέταση, μου απάντησαν απλά ότι «δεν υπάρχει δυνατότητα, ούτε και μετά από έναν χρόνο». Μόνο αν πήγαινα σε απογευματινό ιατρείο με κόστος 75 €. Πήγα και εντός πέντε λεπτών, μετά από μια πρόχειρη εξέταση, ο γιατρός μού είπε πως δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να κάνω πέραν κάποιας γυμναστικής και φυσιοθεραπείας, την οποία όμως δεν μου έγραψε. Αυτά για 75 € και με μισθούς των 450 €, ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητά μας.

Θα τα κλείσουν τελικά τα νοσοκομεία, ώστε να συγκεντρωθούν όλα σε ένα κτίριο, στον Ευαγγελισμό της Αθήνας, άντε ίσως και στο Θριάσιο της Αττικής, οπότε όποιος Μακεδών αρρωσταίνει θα επισκέπτεται και την Πρωτεύουσα.

Προς τα ανατολικά, προς την πλευρά δηλαδή του Κέντρου της Θεσσαλονίκης, υπάρχουν διάφορες εγκαταστάσεις απασχόλησης ελεύθερου χρόνου, όπως ιστιοπλοΐας, χειμερινών κολυμβητών, ναυτοπροσκόπων, φουσκωτών σκαφών και μια του Δήμου Καλαμαριάς. Οι πιο πολλές έχουν κλεισμένες με λουκέτα τις πόρτες και φράχτες που επεκτείνονται μέχρι και μέσα στη θάλασσα. Αυτό είναι παράνομο, αλλά στην Ελλάδα ως γνωστόν, ο νόμος δεν ισχύει για όλους εξ’ ίσου. Πολλοί από τους φράχτες είναι ελεεινοί, κατασκευασμένοι πρόχειρα με εθελοντική εργασία και με υλικά από παλιατζήδες. Παρά ταύτα αξίζει ένα μπράβο στα μέλη για τις προσπάθειές τους. Όμως πόσο καλό θα ήταν αν το Κράτος μας και οι τράπεζες χρηματοδοτούσαν τους συλλόγους αυτούς, για να αναβαθμίσουν τις εγκαταστάσεις τους, αφήνοντας παράλληλα ελεύθερη την πρόσβαση στην αμμουδιά της παραλίας. Πόσο ελκυστική θα γινόταν έτσι η περιοχή και για τους ξένους τουρίστες, που τόσο μας χρειάζονται για τη στήριξη της οικονομίας μας. Αντ’ αυτού περιμένουμε ως Μεσσίες κάποιους ξένους «επενδυτές», στους οποίους παρέχουμε γη και ύδωρ, για να εξάγουν κάθε κέρδος από τις δικές μας εγκαταστάσεις στην δική τους Πατρίδα.

Ξέχασα να επισημάνω ότι στην αρχή της Καλαμαριάς, δίπλα στη θάλασσα, υπάρχει και το πανέμορφο πρώην Ανάκτορο, όπου διένεμαν οι Βασιλείς, κατά τις περιορισμένες επισκέψεις τους στην Συμπρωτεύουσα και το οποίο ένα διάστημα φιλοξενούσε, αν θυμάμαι καλά, τον τότε Υπουργό Μακεδονίας – Θράκης, κ. Τσοχατζόπουλο. Άλλο σημαίνον πρόσωπο δεν θυμάμαι να έμεινε στο Βασιλικό αυτό κτιριακό συγκρότημα.

Επισημαίνω όλα τα παραπάνω επειδή νομίζω πως μια τόσο αξιόλογη περιοχή δεν ακολουθεί όσο πρέπει την πολιτική της κας Μέρκελ και της παγκοσμιοποίησης, που μας θέλει στα όρια της εξαθλίωσης. Γι’ αυτό η εθνοσωτήρια Κυβέρνησή μας, πέραν των μέτρων που ήδη έχει ολοκληρώσει, πρέπει να προωθήσει εγκαίρως και τα υπόλοιπα μέτρα υποβάθμισης και της περιοχής αυτής, ταυτίζοντάς την έτσι με την λοιπή εξαθλιωμένη ήδη Ελλάδα.

Λίνος Κουντουράς