The Virgin Suicides and the Holy Family

[Υψικάμινος Προφίλ]

Αγία Οικογένεια, λιμάνι κλειστό
τι κι αν τα καράβια σου σαπίζουν στο λιμνάζον σου νερό;
Αγία Οικογένεια, φιλώ την εικόνα σου
δεν έχω απόψε που να πάω, δέξου με στο πτώμα σου.
Αγία Οικογένεια, τις μνήμες μου καλώ
κι αθώες τις προβάλεις στο ασυνείδητο.
Αγία Οικογένεια, της ανάγκης αδερφή
είσαι αγκάθι, βάλσαμο, τραγούδι και στριγκλιά μαζί.
Αγία Οικογένεια, ανίκητο θεριό
έχεις ρίξει την καρδιά μου σε βάλτο αιώνιο.
[i](μια παραλλαγή των στίχων από το τραγούδι Αγία Νοσταλγία του Θανάση Παπακωνσταντίνου)[/i]



Μια ταινία του 1999, αναφερόμενη στο' 70 και προβαλλόμενη 13 χρόνια μετά, το 2012. Η οπτική της εστιάζει πολύ περισσότερο στην χαμένη κοριτσίστικη αθωότητα και προβάλει πέντε έφηβες αδερφές που ζουν σε ένα πιο σύγχρονο "Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα".
Εγώ όμως σκέφτομαι ότι αν και οι συντεταγμένες έχουν αλλάξει, η ουσία αυτού που μου γεννήθηκε βλέποντας την ταινία είναι ακριβώς το ίδιο μέσα στο πέρασμα των χρόνων.
Η ταινία αν και αμερικανοαναφερόμενη βρίσκει της βαθιές ρίζες της στο έδαφος που ζω (κατόπιν προσπάθειας ή τσουλώντας).
Η Αγία Οικογένεια τυλίγει με τα πλοκάμια της γερά και μια για πάντα τα παιδιά της, κρατώντας τα ασφαλή και πολλές φορές έχοντας τάσεις πνιγμού.
Οι προθέσεις της δεν αμφισβητούνται. Ή τουλάχιστον στη δική μου αντίληψη είναι σχεδόν πάντα αγαπητές, συμπαθητικές ή έστω με θετική ρίζα.
Και πέρα από τις προθέσεις το ερώτημα είναι: Πόσα σου παίρνει για να σου δώσει αυτά που επιζητάς;
Πάντα πίστευα ότι αυτό το κλασικό ελληνικό οικογενειακό μοντέλο είναι ξεπερασμένο και απαρχαιωμένο.
Όμως η αλήθεια του βρίσκεται εδώ. Και δείχνει να μην εγκαταλείπει τα όπλα.
Όσο και να θες να την αποτινάξεις, η δύναμή του βρίσκεται βαθιά μέσα στον καθένα, σαν ένα μικρόβιο που θα σπείρει με την κάθε γενιά του.
Και αν δεν οδηγεί σε αυτοκτονικές τάσεις, πάντα όσο αθώα και άρρωστα αν το αγαπάς αυτό το κομμάτι σου, πάντα, μα πάντα, σε προκαλεί να το σκοτώσεις.

Είναι η ανάγκη που έχει γίνει πλέον εξάρτηση.