Ρατσισμός.

13 Μάι 2021 από lk

Ρατσισμός.

Δεν ξέρω τι ακριβώς χαρακτηρίζει τον ρατσισμό. Σίγουρα πάντως είναι αυτό που έκανε ο ψυχασθενής Χίτλερ στους Εβραίους ή στους ομοφυλόφιλους. Κάτι που δεν έπρεπε ο ίδιος ο λαός του να επιτρέψει, όσες επιπτώσεις και αν φοβόταν. Είδαμε προ ημερών και πάλι το έργο “Ουζερί Τσιτσάνης” στην TV και τα θυμήθηκα ξανά. Βέβαια οι Γερμανοί στρατιώτες που έκαναν αυτά τα αίσχη απανθρωπιάς, ήταν νέοι που από παιδιά εκπαίδευσε έτσι το 3^ο Ράϊχ, παιδιά που δεν γνώρισαν κάποια άλλη διαφορετική γνώμη πέραν από την επίσημη του φασισμού. Παρ’ όλα αυτά θα έπρεπε από μέσα τους να έχουν κάποια έμφυτη ανθρωπιά και να έχουν αντιδράσει. Όπως πχ. οι περισσότεροι Αυστριακοί που διέφεραν, από ότι έχω ακούσει, σε πολλά από τους Γερμανούς Ναζί. Όλοι αυτοί ήταν νέοι που ο τρελός, συφιλιδικός Χίτλερ τους στέρησε την χαρά μιας ελεύθερης εφηβείας για να τους στείλει σε πολύ μικρές ηλικίες σε έναν εξοντωτικό πόλεμο, στον οποίο έχασαν τη ζωή τους 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί και διπλός αριθμός Ευρωπαίων.

Φοβούνται λοιπόν πολλοί τον ρατσισμό της εποχής μας, όσον αφορά τους πρόσφυγες ή μετανάστες, οι οποίοι ερχόμενοι από Αραβικές χώρες ή την Αφρική καταλήγουν εδώ και γεμίζουν κάποια νησιά μας ή την ύπαιθρο. Όμως αναρωτιέμαι ως απολύτως μη ρατσιστής, τι θα πρέπει να κάνουμε με όλους αυτούς. Γιατί αν δεν αντιδράσουμε και αν δεν σκεφτούμε λίγο πατριωτικά, σε λίγο η Ελλάδα θα είναι παρελθόν. Διότι ήδη υπάρχει μια ποσοστιαία μείωση του πληθυσμού της Πατρίδας μας από τους Αλβανόφωνους και άλλους Βαλκάνιους, που πριν, αλλά κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο εγκαταστάθηκαν εδώ (κάπου 1 εκατομμύριο, αν τα έχω ακούσει σωστά, το οποίο αποτελεί το 10 % όλων μας). Τώρα πλέον μας έρχονται κι άλλες χιλιάδες Άραβες ή Αφρικανοί, λόγω των πολέμων και των καταστάσεων που επικρατούν στις χώρες τους. Θυμάμαι όσα έχω διαβάσει για τους δικούς μας εκπατρισμούς των Ελλήνων της Ανατολίας και πολύ λυπάμαι όλους τους δυστυχείς μετανάστες συνανθρώπους μας. Από την άλλη πάλι σκέπτομαι που θα καταλήξει μια τέτοια εποίκιση της Πατρίδας μας, αφού αν αυτό συνεχιστεί για χρόνια, τελικά δεν θα ξέρουμε ποιοι είμαστε και ο Ελληνισμός της Πατρίδας μας θα εξαφανιστεί. Γιατί σε λίγο, με την πάροδο των ετών και την υπογεννητικότητα που μας χαρακτηρίζει, οι αλλοδαποί θα αποτελούν την πλειονότητα και εμείς την μειονότητα του εδώ πληθυσμού. Ήδη σε μερικές περιοχές της Αθήνας, όπως στην Ερμού πχ. τυχαίνει να ακούς περισσότερο άλλες γλώσσες και σπανιότερα τα ελληνικά.

Ένα δίκοπο μαχαίρι όμως το θέμα αυτό. Αφού ο υπερπληθυσμός της Γης απαιτεί λιγότερα παιδιά, ενώ παράλληλα οι ανεξέλεγκτες γεννήσεις στα υποανάπτυκτα κράτη, μας ωθούν στην ανάγκη περισσότερων γεννήσεων, αν δεν θέλουμε να χαθεί η πληθυσμιακή ισορροπία. Μπρος γκρεμός δηλαδή (η πτώση των γεννήσεων) και πίσω ρέμα (το ρεύμα των μεταναστών).

Τι λοιπόν πρέπει να γίνει; Βασικά να μην υπάρχουν τα αίτια που αναγκάζουν συνανθρώπους μας να μεταναστεύουν. Όμως τα λεγόμενα “συμφέροντα”, τα οποία κυνηγούν σαν παλαβοί οι ισχυροί του χρήματος – που δεν χορταίνουν με τίποτα – δεν επιτρέπουν τέτοιες ισορροπίες αντιπολεμικές. Αντιθέτως θέλουν επειγόντως τη δημιουργία νέων εστιών πολέμου. Για σκεφτείτε τι θα γινόταν η τεράστια αμερικανική πολεμική βιομηχανία στην οποία οι πάμπλουτοι και δυνατοί είναι μέτοχοι, αλλά και αυτές των άλλων ισχυρών κρατών, χωρίς πολέμους. Πώς και πού θα πουλήσουν τα αγαπημένα τους προϊόντα; Έτσι αν δεν υπάρχουν εστίες πολέμου, απλά τις δημιουργούν και η ζωή συνεχίζεται. Η δική τους και των παιδιών τους εννοείται, ενώ των άλλων είναι αυτή που αναλώνεται.

Θυμίζω δε ότι στην Αρχαιότητα οι ισχυροί πολεμούσαν ως αρχηγοί στρατού στην πρώτη γραμμή (βλέπε Μέγας Αλέξανδρος κλπ) ενώ σήμερα τόσο οι υψηλόβαθμοι, στρατηγοί κλπ, όσο και οι γόνοι των πλουσίων, σε μέρες πολέμου υπηρετούν αραγμένοι στα μετόπισθεν.

Αντί λοιπόν οι ηγέτες των διαφόρων χωρών να ασχοληθούν με την ευημερία των πολιτών τους, οι οποίοι και τους στήριξαν, αναλώνονται σε επεκτατικές πολιτικές, για να αρπάξουν ξένα εδάφη (να τα κάνουν τι ;;) και να λεηλατήσουν άλλους λαούς. Και όλα αυτά παρ’ ότι γνωρίζουν ότι το τέλος όλων των προηγούμενων από αυτούς δικτατορίσκων ήταν ο θάνατος. Όμως τόσο άρρωστοι ψυχικά είναι αυτοί που με την δική μας κουταμάρα γίνονται για ένα διάστημα αδιαμφισβήτητοι ηγέτες, που δεν κατανοούν ούτε αυτό.

Ένα τέτοιο νομίζω χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο αγαπητός μας γείτονας Ερντογάν. Ηγείται ενός κράτους απίστευτης φτώχειας για τον λαό του, που ζει με κάποια λίγα δολάρια το μήνα, αλλά αυτός πληρώνει μισθούς των 2.000 $ σε πάνω από 6.000 μισθοφόρους, μόνο για την Λιβύη και πολλά επίσης σε όσους έχει στείλει ενάντια σε άλλα γειτονικά του κράτη. Θεωρώ δε αναμενόμενη, ως μόνη λύση για έναν δικτάτορα που βλέπει να χάνει την δόξα της εξουσίας, την κήρυξη ενός πολέμου και ο Θεός να μας φυλάξει !