Όλα τα ίδια μένουν.

28 Μάι 2018 από lk

Όλα τα ίδια μένουν.

Δεν … έχει ο καιρός γυρίσματα. Όλα στον κόσμο αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.

Έχει ο καιρός γυρίσματα, ήθελα αρχικά να γράψω. Όμως δεν έχει μάλλον γυρίσματα αφού εδώ και εκατοντάδες χρόνια δεν αλλάζει τίποτα. Γιατί άραγε; Τι να φταίει που αιώνες τώρα μένουμε πάντα ίδιοι;

Διαβάζοντας την πρόσφατη έκδοση ενός παλιού βιβλίου, που τυχαία έπεσε στα χέρια μου, βρήκα κάποια πολύ χαρακτηριστικά σημεία που θα ήθελα να μοιραστώ με εσάς.

Το βιβλίο λέγεται “Στους δρόμους της Μικρασίας – Οδοιπορικό 1890” [288 σελίδες, εκδόσεις Δαμιανός, προσφορά των Real News]. Γράφτηκε από έναν Γάλλο, τον G. Deschamps, που περιηγήθηκε σε Χίο και μικρά Ασία γύρω στο 1890, οπότε και έγραψε [πολύ αναλυτικά] τα βιώματά του.

Πέραν της πολύ ενδιαφέρουσας και λεπτομερούς αφήγησης για την Ελλάδα και κυρίως για την Τουρκία του 1890, βρήκα άκρως ενδιαφέρουσα την εξιστόρηση της κατάληψης της Χίου λόγω χρεών, με ευθύνη των τότε ιθυνόντων. Όσα γράφει μου θύμιζαν τη σημερινή μας κατάντια και σας μεταφέρω εδώ μερικά από όσα διάβασα. [Σε αγκύλες κάποιες δικές μου παρατηρήσεις].

Στη σελίδα 60-61 αναφέρεται σε μια από τις πολλές καταλήψεις της Χίου και γράφει:

«Η κατάκτηση του νησιού έγινε μέσω χρεογράφων. Επρόκειτο για εγχείρημα το οποίο χρηματοδοτήθηκε από ένα συνδικάτο κεφαλαιούχων, όπως περίπου τα ανάλογα που επιχειρούνται στην εποχή μας [την τότε εποχή του συγγραφέα, δηλαδή το 1890 !]. Οι γαλέρες [τα τότε όπλα] είχαν ναυλωθεί με χρηματοδότηση τριάντα δύο ιδιωτών, οι οποίοι μετά την επιτυχία της εκστρατείας ζήτησαν το μερίδιο που τους αναλογούσε. Η Δημοκρατία τους έδειξε τα άδεια χρηματοκιβώτιά της και ζήτησε διορία είκοσι ετών. Αλλά όταν αυτή η διορία πέρασε δεν ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, και για να πληρώσει τα χρέη της υποχρεώθηκε να παραχωρήσει το νησί στους πιστωτές της. Η Χίος δηλαδή, δεν αποτέλεσε αποικία, αλλά ένα είδος κεφαλαίου, ένα κομμάτι γης προς εκμετάλλευση, ένα είδος επένδυσης». [γράφει ο Deschamps] … Οι υπήκοοι, οι οποίοι μετά βίας συγκατανεύουν να πληρώνουν φόρους όταν διαπιστώνουν με τα ίδια τους τα μάτια ότι αυτοί συμβάλλουν στο γενικό συμφέρον, αντιμετωπίζουν με απέχθεια ένα φόρο που αποτελεί καθαρό εισόδημα του άρχοντα και κυρίου τους. [διάβαζε για σήμερα … θεσμών, δεσμών, μνημονίων] Σε αυτές τις περιπτώσεις η πολιτική υποταγή μοιάζει πολύ με μια σειρά αυθαίρετων αγγαρειών».

[Στη σελ. 62, αναφέρεται:] «Όταν ο αυτοκράτορας Αλέξιος κάλεσε σε βοήθεια τους ιππότες της Δύσης, τρομοκρατήθηκε και ο ίδιος από τις συνέπειες της πράξης του. Από την πρώτη τους συνάντηση τα δύο έθνη […] ένοιωσαν απέχθεια, όχι μόνο για τα ελαττώματα, αλλά και για τις αρετές του άλλου. Το μεταξύ τους μίσος τους υπήρξε αμοιβαίο. Απλώς στην περίπτωση του ενός το μίσος αυτό ήταν ανακατεμένο με περιφρόνηση, ενώ στην περίπτωση του άλλου με φόβο. Από την εποχή εκείνη οι Φράγκοι σχημάτισαν την άποψη ότι οι Έλληνες είναι ψεύτες και δόλιοι, ενώ από τότε οι Έλληνες θεωρούν τους Λατίνους κτηνώδεις εχθρούς.» [Κάτι μου θυμίζει, όταν διαβάζουμε τα σχόλια Γερμανικών και άλλων Ευρωπαϊκών εντύπων σχετικά με την Ελλάδα ή βλέποντας το πώς μας αντιμετωπίζουν κάποιοι Ευρωπαίοι.]

Αυτά τα λίγα από τον Deschamps. Το βιβλίο όπως είπαμε γράφτηκε το 1890 (!) και … «η κατάληψη της Χίου από τους Γενοβέζους, που οδήγησε στην κατάκτηση του νησιού μέσω χρεογράφων», στην οποία αναφέρεται έγινε το 1346 (!!). Δηλαδή πριν από 672 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων, από το αρκεβούζιο, το παλαιότερο των πυροβόλων όπλων, φτάσαμε στους πυρηνικούς εξοπλισμούς. Και όμως τίποτα δεν άλλαξε μέχρι σήμερα, που και πάλι μέσω χρεών θέλουν και μάλλον θα πετύχουν να μας καταλάβουν. Όχι μόνο ως Χίο, αλλά σήμερα πλέον ως Ελλάδα.