Ανοιχτή επιστολή.

13 Απρ 2020 από lk

Κατάσταση ανάγκης.

Προς τον αξιότιμο κ. Πρωθυπουργό, τους κκ. Υπουργούς, τους κκ. Βουλευτές και ειδικότερα τον κ. Υπουργό Πολιτικής Προστασίας και τον κ. Καθηγητή, Εκπρόσωπο του Υπουργείου Υγείας.

Σας ενημερώνω για τις απαραίτητες πλέον δουλειές μου, που εκκρεμούν από τις 23 Μαρτίου του 2020 (εδώ και πολλές μέρες). Σας γράφω και το έτος γιατί ενδεχομένως να είναι απαραίτητο, αφού κανείς μας δεν ξέρει για πόσο θέλετε να μας εγκλωβίσετε στα σπίτια μας.

Παραδέχομαι βέβαια επ’ ευκαιρία, ότι ο αναγκαίος εγκλεισμός μας είναι κάπως καλύτερος από την φυλακή στον Κορυδαλλό, αφού εκεί το παράθυρο είναι μικρό, δεν υπάρχει μπαλκόνι και το κελί είναι μόνο ένα και μικρό, ενώ στο σπίτι έχουμε τη δυνατότητα να μετακινούμαστε σε δυό – τρία δωμάτια. Πλεονέκτημα του Κορυδαλλού βέβαια είναι ότι οι κρατούμενοι βγαίνουν για βόλτα χωρίς ενυπόγραφο χαρτί και κατοικίδιο ζώο, ενώ εμείς για να βγούμε πρέπει να έχουμε υπογεγραμμένο χαρτί και να μας συνοδεύει σκύλος. Οι δουλειές μου λοιπόν είναι:

Πρέπει να πάω στον Οδοντίατρο (Πειραιάς).
Στον Παθολόγο για να μου γράψει φάρμακα (Νέα Χαλκηδόνα).
Στον Νευρολόγο για βούισμα και πονοκέφαλο (Νέα Φιλαδέλφεια).
Στον Καρδιολόγο για να πάρω παραπεμπτικό για το νοσοκομείο (Νέο Ηράκλειο).
Στο Ωνάσειο για triplex καρδιάς (Συγγρού, Φάληρο).
Στο νοσοκομείο Ιπποκράτειο με το παραπεμπτικό (Βας. Σοφίας – Αμπελόκηποι).
Στην Παθολόγο για βεβαίωση ικανότητας ανανέωσης άδειας οδήγησης (Νέα Φιλαδέλφεια).
Στο ΚΕΚ για κατάθεση παραστατικών για την ανανέωση άδειας οδήγησης (Πίνδου, Νέα Φιλαδέλφεια).
Στην Τράπεζα Πειραιώς, γιατί δεν απαντάνε στα τηλέφωνα και πρέπει να πάμε εκεί να δούμε γιατί μας διέκοψαν χωρίς λόγο την ηλεκτρονική πρόσβαση (Τέρμα Πατησίων).
Από τα τέλη Φεβρουαρίου έπρεπε να πάω στη Μυτιλήνη για να μαζέψω τις ελιές στο κτήμα μου. Τώρα θα έπεσαν όλες ! (Λέσβο με το πλοίο).
Στο περίπτερο για περιοδικά και εφημερίδα (Νέα Φιλαδέλφεια, οδ. Σοφούλη).
Στον Στεργίου για ψωμί (οδ. Πίνδου – Νέα Φιλαδέλφεια).
Πρέπει να πάω στον Σκλαβενίτη για ψώνια. (Νέα Χαλκηδόνα).
Στο μπάνιο του πατρικού μου πέφτει ο σοβάς του ταβανιού. Πρέπει να βγω για αναζήτηση του μάστορα και επείγει. (ο μάστορας στο Ίλιον).
Πρέπει επιτέλους να πάω στον κουρέα. (όριο Φιλαδέλφειας με Χαλκηδόνα).

Και αν – ό μη γένοιτο – αισθανθώ κάτι, ακούω ότι πρέπει να μείνω μέσα στο σπίτι και να τηλεφωνήσω στον γιατρό μου. Πού θα τον βρω όμως ; Το τηλέφωνο βρίσκεται στο ιατρείο του, που είναι κλειστό εδώ και έναν μήνα ! Να πάω στο νοσοκομείο ; Δεν νομίζω! Άσε που εκεί αν πεις για πρόβλημα καρδιάς ή κάποιο άλλο πλην του Κοροναϊού δεν μπαίνεις μέσα.

Στην πόρτα δηλαδή για να μας επιτρέψουν την είσοδο, πρέπει να πούμε ότι πάσχουμε από τον Κοροναϊό. Λέω τώρα, από όσα βέβαια ακούμε, αλλά δεν ξέρω, ίσως και να κάνω λάθος.

Μετά από όλα αυτά αναρωτιέμαι μήπως και όλοι αυτοί που μας κουμαντάρουν είναι κάποιοι που εξυπηρετούνται χρόνια τώρα από άλλους και δεν έχουν τρέξει ποτέ μόνοι τους για τις δουλειές τους ;