Ε. Καπετάνου για Κακριδή

28 Φεβ 2018 από lk

Ομιλία Ευαγγελίας Καπετάνου για Δωρεά Κακριδή.

Η  Οικογένεια Κακριδή και η σχέση της με το Λύκειο «Μίλτος Κουντουράς» ή «Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά».

Αν καλέσετε τηλεφωνικά το σχολείο μας θ’ ακούσετε να σας απαντούν λέγοντας: «3ο Λύκειο». Δεν αναφέρουν πλέον το: «Νέας Φιλαδέλφειας» και οπωσδήποτε όχι την επωνυμία του Σχολείου: «Μίλτος Κουντουράς».

Στις παρελάσεις που γίνονται για τις εθνικές επετείους, στον ενοποιημένο πλέον Δήμο Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας, ο εκφωνητής, που παρουσιάζει τα σχολεία κατά σειρά εμφάνισης, αναφέρει το σχολείο μας ως 3ο Γενικό Λύκειο, παραλείποντας, επίσης, το «Μίλτος Κουντουράς».

Ευτυχώς όμως, προς το παρόν, η επωνυμία «Μίλτος Κουντουράς» δεν έχει ξεχαστεί τελείως, γιατί το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου μας συνεδριάζει, εδώ και χρόνια, σε χώρο του σχολείου, και στις Προσκλήσεις σε συνεδρίαση γράφεται επί λέξει:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ   ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ                                               Νέα Φιλαδέλφεια     1.12.2017    

ΝΟΜΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ                                                                Αρ. Πρωτοκόλλου : 2987

ΔΗΜΟΣ                                                                                  Αρ. Πρόσκλησης:  24/2017

Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ-Ν.ΧΑΛΚΗΔΟΝΑΣ

Θ Ε Μ Α : Πρόσκληση σε τακτική Συνεδρίαση Δ.Σ. (24^η)

Παρακαλείσθε όπως προσέλθετε την 6^η Δεκεμβρίου 2017, ημέρα  Τετάρτη και ώρα 7.30 μ.μ., στην κλειστή αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Ενιαίου Λυκείου Ν. Φιλαδέλφειας «Μίλτος Κουντουράς», (Θεσσαλονίκης και Λαχανά) σε δημόσια τακτική Συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, δυνάμει του άρθρου 67 παρ. 4 του Ν. 3852/2010 («Καλλικράτης»), για συζήτηση και λήψη απόφασης στα παρακάτω θέματα της Ημερήσιας Διάταξης:

 Επειδή η χημεία του χρόνου έχει βοηθήσει να ξεθωριάσουν γεγονότα που υπήρξαν μοναδικά για την ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης, επιτρέψτε μου, παρακαλώ, να αναφερθώ, συνοπτικά, στο τι τόλμησε και έκανε το σχολείο μας το μακρινό 1994.

Τότε το σχολείο ήταν ένα από τα 25 Ενιαία Πολυκλαδικά Λύκεια που λειτουργούσαν σ’ όλη την Ελλάδα. Το 1994 γιόρταζε τα δέκα χρόνια λειτουργίας του.

Στο πλαίσιο του εορτασμού της δεκαετίας, η  διευθύντρια του σχολείου, Ευαγγελία Καπετάνου,  εισηγήθηκε στον σύλλογο των καθηγητών: «να προστεθεί στο όνομα του Σχολείου το όνομα του Μίλτου Κουντουρά – επιφανούς ΄Ελληνα  Δασκάλου και Παιδαγωγού.»

Και μεταξύ άλλων, στην εισήγησή της, επιχειρηματολογούσε για την ανάγκη προσθήκης επωνυμίας, ως εξής:  «Μέχρι σήμερα στην Ελλάδα την προνομία των επωνυμιών έχουν μόνον τα Πανεπιστήμια (Καποδιστριακό Αθήνας, Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης, Δημοκρίτειο Θράκης) και ορισμένα ιδιωτικά σχολεία (Αθηνά, Πλάτων).

Στα δημόσια σχολεία η ονομασία τους δίνεται με βάση τη σειρά των φυσικών αριθμών (1ο, 2ο, κ.τ.λ.) και τη χρονολογία ίδρυσής τους, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις που τα σχολεία φέρουν το όνομα ευεργέτη τους (Βαρβάκειο).   Τα είκοσι πέντε (25) Ενιαία Πολυκλαδικά Λύκεια, που λειτουργούν σήμερα στην Ελλάδα, προσδιορίζονται ονομαστικά με το όνομα του Δήμου στον οποίο λειτουργούν.  Με την εξαγγελθείσα όμως επέκταση του θεσμού των Ενιαίων Πολυκλαδικών Λυκείων, ελπίζω ότι, σύντομα, θα υπάρχουν Δήμοι στα όρια των οποίων θα λειτουργούν περισσότερα του ενός Πολυκλαδικά Λύκεια. ΄Ετσι η ανάγκη αρίθμησης και των Ενιαίων Πολυκλαδικών Λυκείων ενός Δήμου θα είναι αναπόφευκτη. Θεωρώ ότι έφτασε η ώρα ν’ αρνηθούμε τη λογική των απρόσωπων αριθμών ως ονομάτων των Δημοσίων σχολείων και να δώσουμε στα σχολεία προσωπικότητα με επωνυμίες, που να εκφράζουν και τον προσανατολισμό τους. Ας είναι λοιπόν το σχολείο μας, το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας, εκείνο που, σε πανελλήνια πρώτη, θ’ ανοίξει αυτό το δρόμο.

Τελειώνοντας θέλω να προσθέσω ότι ο Μίλτος Κουντουράς εκτός από μεγάλος Δάσκαλος και Παιδαγωγός, είναι και σχεδόν συντοπίτης μας. Από το έτος 1938 μέχρι σήμερα η οικογένεια Κουντουρά μένει στην ιδιόκτητη κατοικία της στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου 54, στη Νέα Χαλκηδόνα».

Ο Σύλλογος των καθηγητών και το σχολικό συμβούλιο του σχολείου έκαναν ομόφωνα αποδεκτή την εισήγηση της Διευθύντριας.

 Έτσι το σχολείο μας, χάρη και στις επίσης ομόφωνες αποφάσεις του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας και της Νομαρχίας Αθηνών,  ήταν το πρώτο δημόσιο σχολείο στην Ελλάδα που, το 1994, με Απόφαση του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, απέκτησε, επίσημα, την επωνυμία: «Μίλτος Κουντουράς».

Το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο, ως θεσμός, είχε, δυστυχώς, την τύχη του Παρθεναγωγείου του Βόλου και του Διδασκαλείου Θηλέων Θεσσαλονίκης και έγινε κι αυτό, όπως κι εκείνα, μία σύντομη παρένθεση στην ιστορία των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων.

Λόγω εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας έγινε 3ο Ενιαίο Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας και στη συνέχεια 3ο Γενικό Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας και … έχει ο Θεός! Κράτησε, όμως,  και κρατά μέχρι σήμερα (2017) την επωνυμία «Μίλτος Κουντουράς» και θέλω να ελπίζω ότι θα εξακολουθήσει να εμπνέεται από το έργο του συνώνυμου παιδαγωγού.

Επιστρέφουμε στο 1994. Το σχολείο, για να γιορτάσει τα δεκάχρονα της λειτουργίας και τη μετονομασία του, διοργάνωσε, στις 7 και 8 Απριλίου 1994, ένα διήμερο αναμορφωτικής παιδαγωγικής προσπάθειας με θέμα : Μίλτος Κουντουράς  -Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας ή «Αναζητώντας το θάμα στους μεγάλους ομολογούμε τις αγάπες και τα ιδανικά που κυνηγάμε».

Το παιδαγωγικό διήμερο έγινε σε συνεργασία με το Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας, τις δασκάλες – μαθήτριες του Μίλτου Κουντουρά και τη Γ΄ ΕΛΜΕ Αθήνας.  Μεταξύ των διακεκριμένων εισηγητών εκείνου του διημέρου ήταν και ο κ. Φάνης Ι. Κακριδής, Φιλόλογος, Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ο οποίος μας έκανε την τιμή και αποδέχτηκε την πρόσκλησή μας. 

Η ομιλία του κ. Κακριδή με θέμα: «Χαρές και λύπες στην Ελληνική εκπαίδευση» – ή, από τη θεωρία στην πράξη, είναι μία στοχαστική θεώρηση των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων, που διατρέχει όλο τον 20ο αιώνα.  Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της ομιλίας:

«-Από τη μεριά μου δεν μπορώ παρά να χαιρετήσω την απόφαση του σχολείου να πάρει το όνομα «Μίλτος Κουντουράς», τιμώντας ένα φωτισμένο παιδαγωγό και υπόσχοντας ν’ ακολουθήσει τ’ αχνάρια του. Τ’ αχνάρια του – λέω – και την κατεύθυνσή του, όχι τη μοίρα του. Γιατί όσο ο τόπος κι ο λαός μας το έχουν καμάρι τους πως γεννούν κι αναθρέφουν και άξιους παιδαγωγούς, δίπλα σε πλήθος άλλους διαλεχτούς εργάτες της επιστήμης και της τέχνης, τόσο παλιά κατάρα το θέλει – κιόλας από τον καιρό του Σωκράτη – η Ελληνική Πολιτεία, θαρρείς, ιδιαίτερα τους παιδαγωγούς να τους κατατρέχει.

 –   Με τη μεταπολίτευση του ’74 οι εκπαιδευτικές ανάγκες ξαναγυρίζουν στο προσκήνιο με αιχμή τα Πανεπιστημιακά, όπου το φοιτητικό κίνημα έχει δύναμη, δικαιολογημένη, καθώς στηρίζεται στις μεγάλες αντιστασιακές στιγμές της Νομικής και του Πολυτεχνείου.

Όμως η εποχή είναι ταραγμένη και καθυστερούμε. Μόλις το 1976 συγκροτείται και συνεδριάζει μία μεγάλη Επιτροπή Παιδείας με την παρουσία του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή και με βασικό εισηγητή τον Ευάγγελο Παπανούτσο, που ήταν τότε βουλευτής της Ενώσεως Κέντρου, δηλαδή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Αυτή είναι η μοναδική, όσο βλέπω, περίπτωση ισχυρής Κυβέρνησης που στοχεύοντας σε μια μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης δεν δίστασε ν’ αξιοποιήσει στελέχη της αντίπαλης παράταξης – ναι, ακόμα και ν’ αποδεχτεί κάποιες αρχές και να νομοθετήσει μέτρα που αναιρούσαν τη βασική συντηρητική της γραμμή. Αυτή η περίπτωση θα έπρεπε να γίνει παράδειγμα για το πώς ενωμένα τα κόμματα, ξεπερνώντας τις διαφορές τους, υπηρετούν σωστά το εθνικό θέμα της εκπαίδευσης, αλλά δεν έγινε.

Η Κυβέρνηση Καραμανλή με Υπουργό τον Γεώργιο Ράλλη προχώρησε πολύ. Κατάργησε, επιτέλους, την καθαρεύουσα, μια τροχοπέδη που μας βασάνιζε από πολύ παλιά κιόλας απ’ τα Ρωμαϊκά χρόνια, αναμόρφωσε τα αναλυτικά προγράμματα χωρίζοντας την εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση όλων των μαθητών από το τρίχρονο Λύκειο, που προορίζεται για όσους θέλουν να προχωρήσουν. Και στο μάθημα των Αρχαίων αποδέχτηκε – πολύ σωστά – ότι οι μαθητές του Γυμνασίου έχουν μεγαλύτερο κέρδος αν γνωρίσουν από μετάφραση ένα σημαντικό μέρος της αρχαίας γραμματείας, σχηματίζοντας έτσι μια ουσιαστική εικόνα για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, παρά αν χρονοτριβούν μαθαίνοντας γλωσσικά στοιχεία της Αττικής διαλέκτου, που οι περισσότεροι δε θα τ’ αξιοποιούσαν ποτέ.

Όλα σωστά. Και μας βοήθησαν όταν το 1980 παρουσιάσαμε το φάκελο της υποψηφιότητάς μας και γίναμε δεκτοί ως ισότιμο μέλος στην Ενωμένη Ευρώπη.

–  Ωστόσο, τρεις μέρες κράτησε κι αυτό το θάμα. Η απροθυμία των μετέπειτα Κυβερνήσεων να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν τις αποφασιστικές κινήσεις του ’76, ήταν ολοφάνερη.

Και χρειάστηκε να περάσουν 5 χρόνια και να γυρίσει φύλλο η πολιτική μας για να καταργηθεί, επιτέλους, και το πολυτονικό, να ελευθερωθούν ώρες για μια ουσιαστική – κι όχι μόνο ορθογραφική – διδασκαλία της γλώσσας μας.

Το ενδιαφέρον για τα Νέα Ελληνικά συνεχίστηκε. Αποχτήσαμε σωστά βιβλία στο Δημοτικό, η Γλώσσα μου, σωστά βιβλία στο Γυμνάσιο, Νεοελληνική Γλώσσα, στο Λύκειο η σειρά Έκφραση – Έκθεση υπόσχεται πολλά. Και τα κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας υπηρετούν μ’ επιτυχία το σκοπό τους.

Την ίδια τότε εποχή, από το 1981 ως το 1985, εγκαινιάζονται δύο νέοι θεσμοί: Τα Πολυκλαδικά Λύκεια και οι Σχολικοί Σύμβουλοι, που αντικατέστησανν στο καλύτερο – κι όχι μόνο ως όνομα – τους Επιθεωρητές.

–  Στο μεταξύ τι κάνουμε; Εξακολουθούμε, θα έλεγα, να κάνουμε οι εκπαιδευτικοί αυτό που πάντα κάνουμε. Από τη μια σφαλίζουμε την πόρτα της τάξης μας και συνεχίζουμε το διδακτικό μας έργο με ευψυχία,, αφοσίωση και γνώση. Κι αν οι συνθήκες, τα κτίρια, τα ωράρια, τα προγράμματα, η εκπαίδευσή μας δεν είναι ευνοϊκά, τα παραβλέπουμε ή και τα ξεπερνούμε σαν τον Τσιμπίδα, τον μαθητή που τόσο νωρίς αγνόησε τον κανονισμό κι  έγραψε έκθεση στη γλώσσα της καρδιάς του.

 Όμως από την άλλη, ανοίγουμε τις πόρτες του σχολειού, φωνάζουμε, προτείνουμε, στηρίζουμε, απαιτούμε ό,τι μας φαίνεται σωστό με τόση ένταση, ώστε να μας ακούσουν όχι μονάχα οι μαθητές που είναι δίπλα, όχι μονάχα η κοινωνία που μας τριγυρίζει, αλλά ακόμα και οι πιο αδιάφοροι και οι πιο απρόθυμοι φορείς της εξουσίας στα χάρτινα παλάτια τους, να φοβηθούν, μην κάποια μέρα βάλουμε φωτιά οι δασκάλοι, και να ξυπνήσουν.

Σήμερα, τούτο το σχολειό είναι ανοιχτό και μιλούμε ελεύθερα για λύπες και χαρές, φόβους κι ελπίδες. Ας μην μας κάνει η ασίγαστη έγνοια μας να ξεχάσουμε τη νίκη που αντιπροσωπεύει η ίδια τούτη μας γιορτή. Ένα σχολειό να παίρνει επίσημα τ’ όνομα του Μίλτου Κουντουρά. Το σκέφτεστε αν κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό πριν λίγα μόνο χρόνια;»                                                              

* * * * *

Στις 11 Μαρτίου 2002 έγιναν στο σχολείο μας τα εγκαίνια της Αίθουσας Τύπου και Ενημέρωσης, παρουσία του τότε Υπουργού Παιδείας κ. Πέτρου Ευθυμίου. Η Αίθουσα Τύπου διέθετε εφημερίδες και περιοδικά, τηλεόραση και Η/Υ συνδεδεμένο με το Internet και χρησιμοποιούταν από τους μαθητές στις ελεύθερες ώρες τους, στα διαλείμματα και τ’ απογεύματα.

Τη δημιουργία της Αίθουσας Τύπου εμπνευστήκαμε από το Αναγνωστήριο που λειτουργούσε ο Μίλτος Κουντουράς στο σχολείο του (Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης) και όπου «υπήρχαν πολλές εφημερίδες: όλος ο τύπος, κάθε μέρα, της Θεσσαλονίκης και μια-δυο εφημερίδες  των Αθηνών. Αυτή η καθημερινή ενημέρωση με τον Τύπο έκανε τα παιδιά να ενδιαφέρονται από την εφηβεία τους, ακόμη, και να συμμετέχουν στα κοινά πολιτικά και πολιτιστικά θέματα του τόπου και τα παγκόσμια».

Στα εγκαίνια της Αίθουσας Τύπου είχε κληθεί και ο κ. Φάνης Κακριδής ο οποίος δεν μπόρεσε να έλθει, αλλά, την επόμενη μέρα, τηλεφώνησε:

Κυρία Καπετάνου, καλημέρα σας, Κακριδής. Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Αποφάσισα να προσφέρω, για τον εμπλουτισμό της βιβλιοθήκης του σχολείου σας, μία σειρά βιβλίων από την οικογενειακή μου βιβλιοθήκη. Παρακαλώ να έλθετε να τα παραλάβετε από το πατρικό μου σπίτι στην Κηφισιά, οδός τάδε, αριθμός τάδε. Να φέρετε μαζί σας πολλές πλαστικές  σακούλες του σούπερ μάρκετ, γιατί μ’ αυτές μεταφέρονται ευκολότερα τα βιβλία. Ενημερώστε με πότε ακριβώς θα έλθετε. Σας περιμένω!

Τα βιβλία της οικογένειας Κακριδή που παραλάβαμε τα έτη 2002 και 2003, τα μεταφέραμε στο σχολείο, τα σφραγίσαμε με ειδική σφραγίδα: «Δωρεά Κακριδή» και αποφασίσαμε ομόφωνα, το 2004, πριν φύγω από το σχολείο με σύνταξη, να ονομάσουμε την αίθουσα της σχολικής βιβλιοθήκης «Αίθουσα Κακριδή», ως  αντίδωρο για την ανεκτίμητη προσφορά.

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια και να γίνουν πολλές ανακατατάξεις μέχρι να μπορέσει το σχολείο, το 2017, να εκπληρώσει το ηθικό χρέος του προς την Οικογένεια Κακριδή και ιδιαίτερα τον δωρητή κ. Φάνη Κακριδή, τοποθετώντας μια τιμητική πλάκα στη βιβλιοθήκη και οργανώνοντας τη σημερινή εκδήλωση.

Η ευγενική διάθεση του καθηγητή Φάνη Κακριδή να συνεργαστεί μαζί μας και να προσφέρει σειρά βιβλίων στο Λύκειο «Μίλτος Κουντουράς», δεν είναι παρά η συνέχεια μιας οικογενειακής του παράδοσης, που θέλει του Κακριδήδες να συνδεόνται με τον Κουντουρά.

Η σύζυγος του Ιωάννη Κακριδή και μητέρα τού Φάνη, Όλγα Κομνηνού – Κακριδή (1901 – 1975), υπήρξε εξαιρετική Φιλόλογος και Παιδαγωγός. Το έργο της είναι πλούσιο, έχει κέντρο τον άνθρωπο και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ομιλίες, άρθρα, κριτικές, μεταφράσεις, μελέτες και συγγράμματα. 

Η Όλγα Κομνηνού – Κακριδή γεννήθηκε στο Μπαλτσίκι της Ανατολικής Ρωμυλίας. Πολύ νωρίς η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη όπου τελείωσε τις γυμνασιακές σπουδές της. Κατόπιν γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε με «΄Αριστα».  Το 1923 διορίστηκε στη μέση εκπαίδευση και εργάστηκε στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης κατά την Ιερή Τριετία (1927-1930), που διηύθυνε το σχολείο ο Μίλτος Κουντουράς.

Στο Διδασκαλείο ο Κουντουράς εφαρμόζει τις αρχές του Σχολείου Εργασίας:   αναπτύσσει δραστηριότητες πρωτοποριακές, μεταδίδει ένα πνεύμα αντιεξουσιαστικό, συνδέει το σχολείο με τη ζωή και καθιερώνει μια εκπαιδευτική φιλοσοφία με κυρίαρχα στοιχεία την αυτενέργεια, τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.    Η διδασκαλία του, πρωτοποριακή και ανανεωτική, προκαλεί τις έντονες αντιδράσεις των συντηρητικών, οι οποίοι και τον κατηγορούν για αθεϊα, έκλυση ηθών και αντεθνική διδασκαλία. Παρά τις σφοδρές επιθέσεις, συνεχίζει άκαμπτος της δράση του. Το 1928 η Σχολική Εφορία του Διδασκαλείου έστειλε στο Υπουργείο Παιδείας ένα έγγραφο, που δημοσιεύθηκε και στις τοπικές εφημερίδες, όπου κατηγορούσαν τον Κουντουρά για «σκάνδαλα» και «ανατροπή των νόμων, της τάξεως και της γλώσσης». Είναι οι ίδιες κατηγορίες που διατυπώθηκαν για το σχολείο του Βόλου (1911) και τα Μαρασλειακά (1925). Το υπουργείο, έπειτα από διοικητικές ανακρίσεις, εκδίδει απαλλακτικό βούλευμα και τον προάγει σε Εκπαιδευτικό Σύμβουλο του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου (1930-1933).

Η Όλγα Κακριδή υπήρξε από τους εκπαιδευτικούς του Διδασκαλείου Θηλέων Θεσσαλονίκης που συμμερίζονταν το όραμα του Κουντουρά. και αγωνίστηκαν να συνεχίσουν το έργο του και μετά την αποχώρηση του ίδιου από τη Διεύθυνση του σχολείου.

Στο Αρχείο του Μίλτου Κουντουρά και σε φάκελο που περιλαμβάνει την αλληλογραφία του με Πνευματικούς Ανθρώπους, η καλή μου τύχη με αξίωσε να βρω,   στις επιστολές του 1931, μία επιστολή της Όλγας Κακριδή προς τον τότε Εκπαιδευτικό Σύμβουλο Μίλτο Κουντουρά.

Με ιδιαίτερη συγκίνηση σάς την διαβάζω, ως τεκμήριο αγώνα και αγωνίας για την Παιδεία  σε μια άλλη, επίσης, πολύ δύσκολη εποχή.  Η επιστολή έχει ημερομηνία 20 Φεβρουαρίου 1931 και αναφέρεται σε όσα συμβαίνουν στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης, τη σχολική χρονιά 1930- 1931, υπό τον νέο διευθυντή, που ονομάζεται Αντωνόπουλος.

Αγαπητέ κ. Κουντουρά,                                    Θεσσαλονίκη, 20.ΙΙ.1931 

 Σας γράφω βιαστικά. Φθάσαμε στο απροχώρητο εδωπέρα . Την αναφορά των πέντε μας θα την ελάβατε και στο γνωμοδοτικό.  Είναι απόλυτος ανάγκη να γίνη κάτι μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Κάνει και θα κάνη μεγάλο κακό.  Έστειλα και ατομική μου αναφορά στο διοικητικό. Έπρεπε να χτυπήση και επάνω σε κάποιον σαν άτομο. Δεν πειράζει, βρέθηκα εγώ.

Ο Αντωνόπουλος βάλθηκε να εκδικηθή παιδιά και δασκάλους, που αγάπησαν τα παιδιά και επειδή κατάλαβε πως με την όρεξη, που δούλευα, ωφελούσα τα παιδιά πιο πολύ απ’ ότι επέτρεπε η στενή ψυχή του, τώρα, που καθώς φαίνεται πήρε θάρρος από το περίβλημα του διώκτου του κομμουνισμού, που ντύθηκε εκμεταλλευόμενος σύμφωνα με το χαρακτήρα του την περίσταση και νοιώθει τον εαυτό του καλά στερεωμένο εδώ μέσα, βάλθηκε να χτυπήση κι’ εμένα.  Βλέπετε τα πράματα ακολούθησαν το φυσικό τους δρόμο. Εγώ δούλευα σύμφωνα με τις αρχές μου κι’ αυτός με τις δικές του και φθάσαμε εκεί, που προβλέψατε.  Τόσο ταράζουμαι, άμα τον βλέπω τον άνθρωπο αυτό, που τόσο ύπουλα πολεμά να πνίξη κάθε ζωή και χαρά εκεί μέσα, ώστε δεν ξέρω, αν θα μπορέσω να μείνω ως το τέλος ή αν δεν αναγκασθώ για την υγεία μου να φύγω.  Τώρα ανέλαβε να κάνη ανακρίσεις για τον κομμουνισμό επί τη βάσει καταλόγων που μας έστειλε η αστυνομία και απειλεί και επιβάλλει τιμωρίες και χαλνάει ψυχές και χαρακτήρες. Προ παντός αυτό: χαλνάει ψυχές και χαρακτήρες.   Και το υπουργείο τι κάνει; Εμπιστεύεται σε τέτοιους την ανάπλαση του έθνους. Αλλοίμονο!  Άτυχα παιδιά κ’ εμείς, που μπήκαμε εκεί μέσα.

Χαιρετισμούς πολλούς από τον Γιαννάκη.    Με εκτίμηση πολλή   ΄Ολγα Κακριδή

Αν σας γίνη δυνατόν να παρακολουθήσετε την αναφορά μου στο διοικητικό και νομίσετε, πως είναι ανάγκη να ξέρω τίποτε εγκαίρως, με ειδοποιείτε, σας παρακαλώ.                                                                                                                     ΟΚ.

Όπως προκύπτει από την επιστολή της Όλγας Κακριδή, το Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης, υπό τη νέα του διεύθυνση και παρά τις προσπάθειες ορισμένων ψυχωμένων εκπαιδευτικών, έπαψε να  έχει οποιαδήποτε σχέση με το όραμα του Μίλτου Κουντουρά για ένα σχολείο όπου: «η ασυγκράτητη ζωηράδα του παιδιού, ο έρωτας, το τραγούδι, η χαρά που κάνει τρέλες» δεν θα είναι πια «θανάσιμα αμαρτήματα», και όπου «δε» θα «μας ενδιαφέρουν τόσο πολύ οι γνώσεις και η ξερή σοφία, όσο η ωραία ψυχή και η ελεύθερη συνείδηση»! 

Ο υπότιτλος της σημερινής ομιλίας μου: «Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά», είναι μια σκέψη αποθησαυρισμένη από το έργο του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη.  

 Με το χέρι στην καρδιά σάς ομολογώ ότι όχι μόνο αρκετά, αλλά πάρα πολύ πόθησα να ζήσω αυτή τη μέρα που το Λύκειο «Μίλτος Κουντουράς» και εγώ προσωπικά θα εκπληρώσουμε το ηθικό χρέος μας προς την οικογένεια Κακριδή.

Και επειδή η «Αίθουσα Κακριδή» είναι πια γεγονός, συνέβη δηλαδή αυτό που ποθήσαμε, οφείλω και δημόσια να ευχαριστήσω:  Τον κ. Φάνη Κακριδή για τη γενναιόδωρη προσφορά του στη βιβλιοθήκη του σχολείου.   Τον κ. Μιχάλη Σαρίκο, διευθυντή του σχολείου, τη σχολική χρονιά 2016-2017, και τον σύλλογο των καθηγητών του σχολείου, για την επικαιροποίηση της σχετικής απόφασης του 2004, καθώς και τον σημερινό διευθυντή κ.Απόστολο Τζιοβάρα, τη συνάδελφο – Φιλόλογο κ. Ζωή Διώχνου και τον Δήμο Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας, για τη συμβολή τους στην οργάνωση τούτης της εκδήλωσης.  Τον κ. Γιώργο Ανεμογιάννη, ως Πρόεδρο, και τα μέλη της 2ης Σχολικής Επιτροπής.  Την κ. Χαρά Ρόκου, ως Πρόεδρο, και τα μέλη της Δημοτικής Επιτροπής Παιδείας.  Τον Δήμαρχο – Φιλόλογο κ. Άρη Βασιλόπουλο, που κατανόησε την ηθική διάσταση του θέματος κι αποφάσισε να το φέρει στο Δημοτικό Συμβούλιο, και  τους Δημοτικούς Συμβούλους όλων των παρατάξεων για την ομόφωνη απόφαση τους, στις 25 Ιανουαρίου 2017, να επικυρώσουν την εκφρασμένη, διαχρονικά, θέληση του σχολείου: να ονομαστεί «Αίθουσα Κακριδή» η αίθουσα της σχολικής βιβλιοθήκης του 3ου Γενικού Λυκείου Νέας Φιλαδέλφειας «Μίλτος Κουντουράς».

Τέλος ευχαριστώ, ιδιαίτερα, όλες και όλους εσάς, που μας τιμάτε με την παρουσία σας και που ελπίζω να αναζητήσετε, στα βιβλία της βιβλιοθήκης του σχολείου μας, γνώσεις και συγκινήσεις!

Ευαγγελία Καπετάνου                        Νέα Φιλαδέλφεια, 20 Δεκεμβρίου 2017