Το Κράτος ως Πατέρας.

11 Δεκ 2018 από lk

Το Κράτος ως Πατέρας.

Ήταν ένας πατέρας που είχε μια κόρη άνεργη, αν και σπουδασμένη και τη γυναίκα του, εργαζόμενη όταν την γνώρισε, αλλά άνεργη πλέον από τον καιρό που είχε μείνει έγκυος.  Έπαιζε χαρτιά με φίλους και συγγενείς  και συνεχώς έχανε.  Δανειζόταν λοιπόν για να τα βγάλει πέρα και να συντηρήσει την οικογένειά του.  Τα χρέη του μεγάλωναν συνεχώς με τα υψηλά τοκοχρεολύσια, που είχε απερίσκεπτα αποδεχθεί όταν βιαστικά ζητούσε να δανειστεί για να καλύψει τις τρύπες.

Όταν με τις δικές του απερισκεψίες έφτασε σε αδιέξοδο, αποφάσισε να λάβει μέτρα.

Έκλεισε τη κόρη του στο σπίτι και της απαγόρευσε να βγαίνει.  Πήρε τις οικονομίες της, πούλησε τα καλά της ρούχα και έτσι αυτή δεν μπορούσε να βγει για να βρει εργασία.  Περιόρισε τα έξοδα του σπιτιού στο ελάχιστο και για να κάνουν οικονομία, απέκλεισε τις επαφές με φίλους και γνωστούς, ενώ τη γυναίκα του έκλεισε στο σπίτι, αντί να την αφήσει να ψάξει για εργασία. Πούλησε το σπίτι τους και το αυτοκίνητο τους για να ξεχρεώσει ένα πολύ μικρό μέρος του χρέους, νοίκιασε ένα διαμερισματάκι και νοικιάζει ένα αυτοκίνητο προκειμένου να μετακινηθεί.  Συνέχισε όμως να πηγαίνει στα καφενεία για μια πρέφα ή πόκα και να χάνει. Τελικά τα έσοδά του από την εργασία του δεν φτάνουν για τίποτα και τώρα κάθονται όλοι μαζί στη κουζίνα του νοικιασμένου διαμερίσματος κλαίγοντας τη μοίρα τους.

Τι θα έπρεπε να κάνει ο πατέρας;

1. Να σταματήσει να παίζει με τους άλλους αφού οι πιθανότητες να κερδίσει είναι στατιστικά μηδαμινές και δεν πρόκειται να κερδίσει  τώρα μέσα στην κρίση.
2. Να ζητήσει από τους χρεώστες ένα χρονικό περιθώριο, ώστε να βρει δουλειά στην κόρη του και στην γυναίκα του, και μετά να τους ξεχρεώσει με βεβαιότητα.
3. Να τους πει ότι τα υψηλά τοκοχρεολύσια αποκλείουν τη δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους του και να τα επαναϋπολογίσουν βάσει ατών που δίνουν οι τράπεζες στους καταθέτες.
4. Να μην πουλήσει το σπίτι του, ώστε να μην επιβαρύνεται με ενοίκιο, ούτε το αυτοκίνητό του, αφού χωρίς αυτό δεν θα μπορεί κανείς τους να βρει δουλειά και να λειτουργήσει.
5. Να σταματήσει να πηγαίνει για χαρτιά στα καφενεία.
6. Να βρει μια επιπλέον δραστηριότητα που θα αύξανε τα έσοδά του.
7. Να πει στους δανειστές:  Αυτό έχω να σας προτείνω. Αν συμφωνήσετε δεσμεύουμαι να σας αποπληρώσω.  Αν δεν σας αρέσει, τότε δηλώνω πτώχευση και ελάτε πάρτε το σπίτι μου και το αυτοκίνητο.  Θα πάρετε έτσι ένα μικρό μέρος του χρέους και το υπόλοιπο ξεχάστε το.  Κάντε λοιπόν ότι νομίζετε !

Τι λέτε εσείς να κάνουν οι χρεώστες;  Εσείς τι θα κάνατε;

Σε ένα κράτος, πατέρας είναι οι ανίκανοι πολιτικοί του, μητέρα οι δημόσιες επιχειρήσεις και κόρη οι εργαζόμενοι νέοι.

Οι ανίκανοι πολιτικοί (πατέρας) κλείνουν λοιπόν τις επιχειρήσεις τη μία μετά την άλλη (μητέρα στο σπίτι) και μειώνουν τις δυνατότητες εργασίας των νέων που μένουν άνεργοι στα καφενεία ή μεταναστεύουν (κόρη κλεισμένη στο σπίτι). Πουλάνε τα πάντα στους ξένους (αυτοκίνητο και σπίτι της οικογένειας) ώστε τα όποια έσοδα από τις επιχειρήσεις να μετακινιούνται στο εξωτερικό και τίποτα πλέον να μην μπορεί να λειτουργήσει επικερδώς για το κράτος.  Συνεχίζουν όμως τις ανούσιες δαπάνες (πηγαίνει στα καφενεία).   Περιορίζουν την παραγωγή και την παραγωγικότητα, με απαράδεκτες δημοσιονομικές δυσχέρειες, αλλά και τις δυνατότητες σπουδών και επαγγελματικής εκπαίδευσης των νέων, ώστε να δυσκολεύεται κάθε παραγωγική δραστηριότητα (τις έκλεισε στο σπίτι) ενώ αφήνουν τους δανειστές και την λεγόμενη “Αγορά” να καθορίζει τα τεράστια τοκοχρεολύσια. Υπερφορολογούν τους πάντες (Πήρε τις οικονομίες της) και τώρα κλείνονται στη Βουλή και με ατέρμονες συζητήσεις κλαίνε τη μοίρα τους (κάθονται στη κουζίνα κλαίγοντας τη μοίρα τους).

Τι θα έπρεπε λοιπόν να κάνει το κράτος σε αντιστοιχία με όσα θα έπρεπε να κάνει ο πατέρας της οικογένειας ;

1. Να σταματήσει να ξοδεύει για την δήθεν σταθεροποίηση των τραπεζών, αφού είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι πιθανότητες να κερδοφορίσουν, τώρα μέσα στην κρίση, είναι στατιστικά μηδαμινές και δεν πρόκειται να βελτιωθούν αν δεν λήξει η οικονομική κρίση.
2. Να ζητήσει από τους χρεώστες ένα χρονικό περιθώριο, ώστε να δημιουργήσει ανάπτυξη και παραγωγικότητα (να βρει δουλειά στην κόρη του και στην γυναίκα του), για να τους ξεχρεώσει μετά με βεβαιότητα.
3. Να τους πει ότι τα υψηλά τοκοχρεολύσια αποκλείουν τη δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους του και να τα επαναϋπολογίσουν βάσει ατών που δίνουν οι τράπεζες στους καταθέτες.
4. Να μην πουλάει κρατική περιουσία (το σπίτι του … το αυτοκίνητό του), αφού χωρίς αυτή δεν θα μπορούν να υπάρξει κρατική κερδοφορία  (δεν θα μπορεί κανείς τους να βρει δουλειά) και να αυξηθούν τα έσοδα.
5. Να σταματήσουν τα ανούσια έξοδα, όπως πρωθυπουργικά αεροπλάνα, μενού ανά αεροπορικό ταξίδι 60.000 €, πανάκριβες λιμουζίνες για τους πολιτικούς και άλλα τέτοια (Να σταματήσει να παίζει χαρτιά στο καφενείο).
6. Να δημιουργήσει επιπλέον δραστηριότητες που θα αυξάνουν τα έσοδά του κράτους (Μια επιπλέον δραστηριότητα που θα αύξανε τα έσοδά του).
7. Να πει στους δανειστές:  Αυτό έχω να σας προτείνω. Αν δεν σας αρέσει, τότε δηλώνω πτώχευση και ελάτε πάρτε τα υπολειπόμενα (το σπίτι μου και το αυτοκίνητο).  Θα πάρετε έτσι ένα μικρό μέρος του χρέους και το υπόλοιπο ξεχάστε το.  Κάντε λοιπόν ότι νομίζετε !

Τι λέτε εσείς ότι θα έκαναν οι δανειστές, που με την λανθασμένη πολιτική των κυβερνήσεών μας έχουν πλέον εξασφαλίσει έσοδα από εμάς έως το 2050 με τεράστια επαύξηση από τα απίστευτα τοκοχρεολύσια  !!

Παρά ταύτα ποτέ δεν είναι αργά.

Ο κύριος που είδατε πιο πάνω να βγαίνει με δυσκολία από τον παλιό «Σκαραβαίο» είναι ο πρώην πρόεδρος της Ουραγουάης,  Χοσέ Μουχίκα, και το παλιό Volkswagen, είναι η μοναδική «πολυτέλεια» που έχει επιτρέψει στον εαυτό του.

Ο 77χρονος πολιτικός, που δεν έχει τραπεζικό λογαριασμό, αλλά ούτε και χρέη,  απέκτησε πριν από λίγες ημέρες ακόμα έναν τίτλο τιμής, αυτόν του πιο φτωχού προέδρου στον κόσμο!

Το παρατσούκλι βγήκε μετά την αποκάλυψη ότι αν και ο μηνιαίος μισθός των προέδρων τους είναι 12.500 δολάρια, εκείνος κρατάει μόνον 1.250 δολάρια για τα έξοδά του και το υπόλοιπο ποσό, το 90%, το επιστρέφει στο κράτος προκείμενου να ενισχυθούν τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.

 Όπως ο ίδιος είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «El Mundo», με τα 1.250 δολάρια το μήνα μπορεί να τα βγάλει πέρα. Και μπορεί γιατί οι περισσότεροι κάτοικοι της Ουρουγουάης ζουν με πολύ λιγότερα.

Αυτή η είδηση που έκανε τον γύρο του κόσμου, δεν θα μπορούσε να μην μας βάλει σε σκέψεις σχετικά με τους δικούς μας !!