Επίσκεψη στον καταυλισμό…

17 Νοέ 2015 από lk

Το καλοκαίρι ήμουνα για αρκετό καιρό στη Γέρα της Λέσβου. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2015, ο Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Παπάδου με κάλεσε να παρακολουθήσω τον αγιασμό στο σχολείο του. Εκεί διαπίστωσα ότι είναι λίγα τα παιδάκια Ρομά που φοιτούν στο Δημοτικό. Γι’ αυτό σκέφτηκα να επισκεφτούμε τον καταυλισμό, να τους διαβάσω τη βραβευμένη έκθεση του Κώστα Σ. και, με τις δικές του σκέψεις και τα δικά του επιχειρήματα, να τους πείσω να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο.

Την Παρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου 2015, στις 7:00 το απόγευμα, σαν ομάδα, αποτελούμενη από τον Αντιδήμαρχο Γέρας Νίκο Ψωμά και τους Στρατή Χατζηχρήστο, Δημήτρη Ευσταθίου, Λίνο Κουντουρά και Ευαγγελία Καπετάνου, επισκεφτήκαμε τον καταυλισμό των Ρομά στον Παπάδο Γέρας.
Ζήτησα από τον κ. Ψωμά να οργανώσει αυτή την επίσκεψη, προκειμένου να διαβάσω στους ενήλικες και στα παιδιά του καταυλισμού την έκθεση του Κώστα Σ., με θέμα:
« Το σχολείο που ονειρεύομαι…». Ο Κώστας Σ. είναι Ρομά, μαθητής του Παραρτήματος Γυμνασίου Νέας Αγχιάλου στο Ειδικό Αγροτικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Κασσαβέτειας, πήρε μέρος στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Δοκιμίου – ΄Εκθεσης «Μίλτος Κουντουράς», και, με την έκθεσή του, κατέκτησε το 1ο βραβείο Γυμνασίου.
Η εμπειρία της επίσκεψης στον καταυλισμό ήταν συγκλονιστική! Εγώ επιθυμούσα να τους διαβάσω την έκθεση του δικού τους ανθρώπου, για να τους πείσω να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, κι’ εκείνοι δεν ησύχαζαν, μας έλεγαν, φωναχτά, τον πόνο τους:
«Δεν έχω λεφτά να πάρω γάλα για το μωρό μου»,
«Πρώτα μαζεύαμε τα σίδερα και τα πουλούσαμε, τώρα τα μαζεύουνε και τα πουλάνε οι δικοί σας»,
«Δεν βρίσκουμε δουλειά, κανείς δεν μας παίρνει…»,
«΄Εχω δύο παιδιά αβάφτιστα, δεν βρίσκουμε νονούς, βάφτισέ μου το ένα…».

Και μέσα σ’ αυτή τη θορυβώδη ατμόσφαιρα δεν ξέρω πώς ακούστηκε η έκθεση του Κώστα. Ναι, τελικά, τη διάβασα όσο πιο καλά μπορούσα, και τόνισα, ιδιαίτερα, τον επίλογο:

« Αν από την αρχή της ζωής μας είχαμε αντιληφθεί την αξία του σχολείου, αυτή τη στιγμή θα νιώθαμε ίσοι με τους υπόλοιπους μαθητές και θα διεκδικούσαμε κι εμείς μια θέση στην κοινωνία. Προσωπικά, δεν θα είχα κυνηγήσει ποτέ το εύκολο χρήμα. Δεν θα είχα στηρίξει ολόκληρη τη ζωή μου σε ένα ψέμα και δεν θα είχα ακολουθήσει τη λάθος διαδρομή. Δεν θα είχα μάταιες ελπίδες και δεν θα πίστευα σε ψεύτικες υποσχέσεις. Από τότε που ανακάλυψα τη γνώση νιώθω το μυαλό μου ελεύθερο και την ψυχή μου γεμάτη. ΄Εμαθα να αντέχω να ζω δίχως τους ανθρώπους και τα πράγματα που αγαπώ, συνειδητοποίησα τα λάθη μου, άρχισα να διεκδικώ ξανά το μέλλον, που νόμιζα πως δεν δικαιούμαι να έχω. Νιώθω σεβασμό για τους άλλους και τους κοιτώ ίσια στα μάτια. ΄Εμαθα να κυνηγώ τα πράγματα που έχουν διάρκεια κι όχι αυτά που φαντάζουν όμορφα και γρήγορα χάνονται. Κι είμαι εγώ ένας από τους τσιγγάνους στον καταυλισμό που έστειλα το παιδί μου στο σχολείο για να μην κάνει τα λάθη που από αγραμματοσύνη έκανα και να μην πάψει ποτέ να διεκδικεί τη ζωή και να την ονειρεύεται!»

Φεύγοντας από τον καταυλισμό, είχε πια σκοτεινιάσει, έτρεξε πίσω μας ένα αγοράκι, με έπιασε από το χέρι και μου είπε:
« Κυρία, εγώ πηγαίνω στο σχολείο, στην Γ΄τάξη. Δεν έχω όμως τετράδια. Θέλω 6 τετράδια, ένα ευρετήριο και μολύβια, και…»
«Πώς σε λένε, για να σου τα φέρω, αύριο…»
«Ραφαήλ!»